Ben hep aşka inandım hep sevgiyle kaldım. Hep savaştım bir çok erkekten delikanlıydım.
Kendi davamda pes etmedim asla.
Ama bazı şeyler yerini mecburiyete bıraktı. Yapmak istediklerim yapamadıklarıma devredildi. Ben istemedim bunları.
Dış mehraplar tarafından yağmalandım. Bu bir nevi yıkım kararıydı engellenemeyen bir mecburi yenilgi.
Kaybettiklerim kazandıklarım yanında çok trajikomikti.
Kazandığım tek şey tecrübeydi herhalde, yada kendimi teselli etmek için kandırdığım bir sıfat, teselli ediyor mu ? Evet, öyle olmasada bir güç hissi geliyor.
Yıkılmadım, devrilmedim de...
Lakin o kadar yoruldum ki bir kaldırımda oturdum da kaldım.
Belki çok devrik anlamsız karmaşık bir şeyler yazıyorum şuan ama zaten içimde bundan ibaret, Bir girdap var ki içeride sormayın. Her şey arapsaçı misali çözülmüyor. Beynimden, kalbimden geçenlerle kelimelere dökülen cümlelerde asla birbirini tutmuyor. İçimdekileri dışa vururken istemsiz bir şekilde mantıklı hale sokma isteğiyle boğuşuyorum anlamsızlıklar arasında anlam oluşturma çabalarım var. Bu sizde de oluyor mu ? Zor bir şey kendini hissettiklerini en doğru bir şekilde yansıtmak. Neyse konuyu saptırıp daha da fazla karmaşıklaşan konularıma bir ana başlık daha eklemeyim. Aslında istediğim acımı azaltmak veya dindirmek bir şeylerin akıp gitmesini istiyorum anlarsınız ya işte. İşte ondan istiyorum.
Galiba bu yıkımı tek başıma atlatamayacağım bunu kabullenmeye başladım yıkıma sebep olan şeye tekrar muhtaç kaldığımı hissediyorum. Bu çok korkunç kaçılası bir şey. Kabullenmek istemiyorum bundan da kaçıyorum. Ama ihtiyacım olan şey YÜZLEŞMEK.
Evet beni yıkan şey sevgiydi ve tekrar ihtiyacım olan şey sevgi...
üzgünüm içim üzgünüm kalbim ama durumumuz bu tek başımıza yapamıyoruz.
Oturduğumuz yerden bir el olmadan kalkamayacak gibiyiz...
Bir mucize istiyorum
Bİr mucize olsun
Olmalı