Sabahleyin cimnastik aletllerinin olduğu en yakın parka yürüyüp biraz spor yapmak istedim. Yolda kaldırım kenarında bir otomobilin arkasında bir cisim gözüme ilişti, eğilip aldım, daha önce görmediğim bir elektronik aygıt, serçe parmağımdan küçük, kenarında bir plastik ince uzun yay gibi kol var, ucuna kısa bir kablo bir mikrofon yerleştirilmiş, kısa bir incelemeden sonra, bunun, kulağında işitme sorunu olanlar için yapılmış bir işitme aygıtı olduğuna karar verdim.

Yürüdüm, sporumu yapıp dönerken, aygıtı bulduğum yerde, yol kenarında hemen sağımdaki apartmanın zilini çaldım. Zemin kattan kimse çıkmadı, kapıda biri çıkar diye beklerken dikkatimi çekti; anakapı girişine bir güvenlik kamerası koymuşlar... Az sonra üst katlardan yaşlıca bir adam indi, (diyebilirim ki en az Yetmiş beş yaş dolaylarında) bulduğum aleti uzattım;

- Bak dayı ben bunu kapının önünde buldum, işitme cihazı, sahibi bu evde oturuyordur belki?!
- Haaa.. Sen nereye gidiyorsun, kime geldin?
-Kimseye gelmedim, sadece bu aletin sahibi buradadır belki diye, bunu vermeye geldim!
- Ben tanıyon o arkadaşı, sağol?!

Artık tanıyor ise de tanımıyor ise de, daha fazla kafa yoramam, benden insanlık bu kadar!
Adam eline aldı aleti, bir de o baktı, nedir bu nasıl bir şeymiş gibisinden. Düşündüm taşındım o an, yaşına başına baktım, Anadolu insanı, pek kibar gibi olmasa da oturaklı bir izlenimi var... Apartmanın bahçe kapısından çıkınca, o batıya gitti, ben doğuya...

Umarım işitme aygıtı sahibine ulaşır, kulağına takar, andıkça belki bana dua eder, ’İyi insanlar demek hâlâ varmış, insanlık silinmemiş daha!’ dese yeter, belki o an kulağım çınlar...

Şaban AKTAŞ
26.06.2017 - 11.04