Bir sonbahar akşamında özlemek zor seni. Balkonda, elinde ucu kızarmış bir sigarayla. Titreyerek beklemek gelişini, ve bilerek gelmeyeceğini. Belki gelir ihtimaliyle güneşin semaya yükselişini görmek bazen. Bazen de uçsuz dağların ardından, günün geceye bürünüşünü izlemek. Zor seni sevmek. Sevmek zor olmalı elbet. Kolay kazanılan yaşatmaz insanı. Dibe gömer her gün, boşluğa çeker. Sen sev beni. Zor da olsa sev. Çekme gözlerinin dipsiz derinliğine...
Ne soğuk bir gece. Bu ne sessiz sedasız bir gidiş. Bir hoşçakal demeyecek misin? Desen çok hoş olacak sanki. Sen yoksan hoş olur mu gece? Sen varsan hoşluk, yoksan boşluk olur kalbimin en ücra köşelerinde. Sessizliğinin çığlığı bozar ruhumun dinginliğini. Bir deli deniz misali dalgalanır göz pınarlarım. Susma, bir şey söyle. Böyle veda olmaz, gidilmez böyle bir şiirden. Kabul edemem ben bu hüznü. Alamam omuzlarıma tonlarca yükü. Alışamam, anlaşamam gidişinle. Gidişini kabullenmek, gittiğini izlemekten zor...