Bir zamanlar kelimelerin bana ağlamaklı seslenişi ile kaleme şuursuzca sarılışımı hatırladım bu gece.Düşlerden kurulu evimin arka bahçesinde hüzün çiçekleri yetiştirişimi…
Doğum günüm bu gece....Hayallerimin ,umutlarımın,benliğimin kimbilir kaçıncı yaşını kutlaycağım,hatırlamıyorum bile.Gece ilk armağanını verdi.Rüyamda gülümseyen ılık bir yüzdü gördüğüm.Sonra uğruna düşlerimi kurban ettiğim hayatımın “Nice nice özlemlere özlem” diyerek adanan dileğini duydum.

Odamın mavi renkli ahşap pencerelerinden sadece zifiri bir sessizliğin sızmasını istediğim günleri anımsadım bir an…

Ve sabah kokusu sinmiş hüzünlere acizce sarılışımı hatırladım bu gece garipseyerek...
Göz ucuyla iliştiğimiz mazgal deliği yüreklerimizle sevdanın yaşını soruşumu,urgana doladığım yanızlıklarımı,HALA UNUTAMAMIŞIM...
Şimdi dürüstlüğümüzü arsızca kurban ettik bir tebessüme .DEĞER MİYDİ?