bu gün soğuk bir havayla uyanıyorum şehrimin sığ köşelerinde,hava yağmurlu en hüznünden bir eylül sabahı...
kadersiz bir gecenin sabahına hevesle uyanıyorum...
devasa derecede mutluyum...
O’nu gördüm dün sabah...Uzun zaman sonra ilk...Durakta araba beklerken kafamı çevirdiğimde tüm teklikle o’nu görmek...Bir hayal zannettiğimde kendime gelmeye çalışmamda günaydın sesi etkili oldu...Ne kadar özlemişim o’nu.Aceleden bende iliştirdim şaşkınlığımın sonuna bir günaydın...Ama günaydından daha çok konuşmaktı çabam.O ise yine durgun ve keyifsizdi.Bişey bulamıyordum, aslında o kadar çok şey vardı ki söylemem gereken.Suskundu.Galiba hiç bişey söylememi istemiyordu.Hayatına virgül koymadan devam etmiş, en kötüsü de beni unutmuş...Yaşadığımız herşeyi unutmuş...Hayal kırıklığımın sonunda yanağıma iliştirdiği öpücük sonunda hoşçakal’la bitirdi herşeyi...Gitti kendime gelmeye çalışamadan gitti ve ardından bakakaldım...
Yok böyle bitemezdi, ardından koşmaya çalıştığımda ayaklarım mıhlanmış gibi ne ileri ne geri adım atıyordum.Sessizce kaldıktan sonra,Yerde bi kağıt gördüm o’nundu galiba düşürmüş olmalı, dedim belki bi fırsat olabilirdi. Seslendim adını.Uzun zamandır adını bile hitap etmiyordum sadece o idi.O DİYORDUM ADINI SÖYLESEM BÜYÜ BOZULACAKTI SANKİ.Hep o işte...
Baktı arkasından güler yüzle .Bir soru bekliyordu.Kocaman bir soru işareti yayılmıştı beynine .Elimdeki kağıdı sımsıkı tutmuştum ondan bi parça gibi.Kısık sesle bu senden düştü galiba,ardından gülmeye çalıştım en beceriksizce.Geldi.Kağıda baktı.Evet benim dedi ince sesiyle.Sustuk.En susulacak zamandı.VE hiç bişey söyleemiyordum.
Sanki bütün kelimelerin sonu tükenmişti hiç bişey bulamıyordum konuşmaya. Sessizliğin en hadd safhaya ulaştığı anda sağol, ben gideyim yeterince geciktim zaten, demesi yetti.Kendine iyi bak diyebildim sadece...Ve gitti.
İşte böyle...
Olsun o’nu görmekte yetti bana.Sesini duymak ve yaptığım onca şeyden sonra beni affedip benimle konuşması.çok olağanüstü bi durum...
neyse ben bu sabah o kadar mutluyum ki...