Köklerimiz ne kadar derinde olsa da,biz yine de toprağın üzerindeki olmaktan öteye gidemiyoruz.

Kendimizi dinlediğimiz zaman,ki çoğu insan bunu çoğu kereler yapar;ben bu muyum,veya ne kadarım,

görünen tarafım benim gerçeğimmi yoksa daha derinlerdemi saklanıyorum.Özünü eleştirmek,biraz

cesaret istiyor gibi,yada kendi gerçek yüzümüzle karşılaşmak ürkütüyor.Öyle ya,belkide bizim olduğumuzu

sandığımız,bize hiç benzemiyen yada biraz farklı diyelim,birini de ortaya çıkarabiliriz.

Kendimizden korkuyoruz aslında,çünkü insanın dostu da düşmanı da önce kendisi.......

Kendinize kızdığınız,ama gerçekten kızdığınız zamanlar oldumu hiç?....olmuştur...

Benim de oldu....kendimi azarladığım,hatta biraz da acımasız diyebilirim,paylamalarım oluyor.Ben bu

seslenişlerime,dost tarafımın uyarıları diyorum.Hani denir ya’dost acı söyler’biraz kendimi ikna için tabii...

Ama bazende çok acı geliyor bunlar be dostum....yaşamda biraz da esneklik payım yokmu benim?..

Hata yapmalıyım biraz......yoksa tadına varamamki!.....

Doğrularım nerede?.....

Hani o, yanlışın!...dayanılmaz cazibesi yokmu.....kışkırtan albenisi...of işte özgür tarafım orada isyan ediyor....

İşte o zaman,toprağa bağlı olan yanımı,köklerinden çekip koparmak istiyorum....yaşamamın bedeli bu kadar

ağır olmamalı diyorum......

diyorum da,ardından bir yağmur indiriyor bulutlar.....hani o sevdiğim yağmurlar dedirten.........

Hiçbirşey tutkuya dönmemeli hayatta diyorum kendime.....halbuki,pekala biliyorum,çok istenen herşey

tutkuyla yapılmıştır....

Hayatı yaşarken,derinlerimizdeki bizle,görünen biz arasındaki dengeyi mutlaka kurmalıyız.

Bu,nereye gittiğimizin farkında olmak için bir çözüm olabilir.Ruhum,düşüncelerim ve bedenim hep dengede olmalı....uyumlu..

Ama bazen de kantarın topuzu kaçıveriyor işte....hayat bu....

Nereye gitmek istiyoruz?.....

Nereye yürüyoruz?.....

İnci Demirel Tunçişler