Farkında olmadan ne çok mutsuzluk yaşıyoruz
ne çok unutuyoruz mutsuzluğumuzu
mutsuzluklar büyüyor büyüyor
gözenekleri tıkıyor bir bir
işte parmakların hikâyesi burada başlıyor

Bütün bir zaman boyunca parmaklarını gizleme telaşesi
onun biçimsizliğini
yoruyor bu biliyorum
alfabedeki a sesinin eksikliği gibi yoruyor

Taşın çıplaklığını düşünüyorum şimdi
bedenimin savunmasızkızını
dilimin yetmezliğiini
aslında var anlatmak istediklerim ama
unutuyorum sözcüklerini yüreğimin

Küçük bir bekleyiş istiyorum sizden
benim için avuntu
sizin için sabır
helezonlarını dağıtalım zamanın
aşkı gül ile karalım
saksıda çiçek besleyelim

Kim demiş yalnızlık geçer diye
yalnızlık geçmez
alıştırır sadece
oysa bütün çabam insanlarla birlikte mutlu olabilmekti
bunu görmediler

Odamdaki tekerlekli sandalye çok şiirler doğurdu
umutsadım
yoksa her sabah uyandığımda aynı şarkıyı dinleyemezdim

Mümkün mü geri getirmek yaşanmışlıkları
hayır değil
şarkılarda yaşa öyleyse

Uzun vadede mutlu olabiliyor insan
bir fare deliği bulabiliyor insan