Günlerin dibine ayna tutulmuş sanki.
Her gün bir öncekinin yansıması. Aşinası olduğumuz bir sokakta yürüyor gibi ezbere yaşıyoruz her günü,hayatı. Bir fark arıyoruz pürüzsüz ezberimizde. Tutunmak,ellemek,yaşamak. Hayattaki farkın farkına varmak. Oysa beynimiz,zihnimiz,algılarımız o kadar uyuşmuş ve alışmışki eskiye,duyularımız yeniye karşı eskiyle aldatıyor bizi. Geçmişi,Olup biteni içindeki tüm yaşanmışlıklarla kokuşmuş bir tünelde geri bırakabilmeli... Belki de tamamen yakmalı geçmişi... Belki de Geçmişi tutuşturan alevlerdir önümüzü,geleceğimizi aydınlatacak ışık.
Zaman bir devinim ve değişim içinde. Gittikçe farklılaşıyor ufak ufak. Gözlerimizle göremeyecek kadar mikro boyutlarda. Yoruyor,Alıştırıyor,duyarsızlaştırıyor. Bundan olmalı gözümüzün önünde duran çiçeğin günden güne değişimini gelişimini farkedememek. Bir kaç gün önce kör bir tomurcuktu;renksiz,kokusuz,biçimsiz. Şimdi ise küçük değişimlerle büyük bir fark açmış geçmişle arasında.
Oysa büyüyen her güzel çiçek bir fırsattır. Koparıp sevgiliye sunmak için. Cesaretsiz bir Dilin söyleyemediğini ele parmaklara yaptırmak.
Zaman böyle işte ufak değişimlerle insana büyük fırsatlar sunar. Bu fırsatları gözü,kör bir karanlığa alışmayanlar,aydınlığı ışığı arayanlar görebilir. Daha Akşamdan güneşin ısı ve ışığına hasret duyanlar bulup değerlendirebilir bu fırsatları.