tavan arasına sıkışıp kaldı kimsesizliğim.her taraf sakin sessiz toz kokusu burnumda eskimiş tahtalar sararmış defterler bir bacağı kırık olan masa ilişti gözüme...üstündeki çerçeve de yıllar öncesinden kalan bir resim,resimdeki bende de tebesüm; o an güldüm kendime ve kimsesizliğime...Ne çok dosttum vardı hepsi tavan arasında şimdi toprakla gökyüzü arasında.Sandığımın üstüne oturdum güçlükle bir elim değnekte ellerime baktıkça baktım üzerindeki güneş lekeleri buruşukluk ve damarlar...Aslında yüreğim hiç bu kadar eskimedi.
Toprak kokusu daha da sardı etrafımı hissettim, ölüme çağrı attım adeta, hadi zamanım geldi doksanlık nineyim hadi şimdi bende onlardan biri olmak istiyorum tavan arasında değilde, gökle toprak arasında fink atmalıyım diyorum diyorum...
Ayağa kalktım kırık bir ayna yerde, duvara dayatılmış, üzerinde işlemeli oyalarım, kızlığımdan kalma, rengi onun da atmış.Kaldırmaya elim varmadı...Oracıkta göreceklerimden korktum da aynaya bakamadım...Aynalar zamanı hatırlatıyor hep; Zamanın delice yok oluşunu.Yeterince ilişikti geçen zaman beynimin surlarına...Bayram geliyor. Ne çocuk sesi var nede bir nur evde. Özlemişim herkesi ama ne gelenim var ne soranım. Bu kadarmı yalnızlığım.Nerde el üstünde tuttuğum dostlarım, nerde çocuklarım, nerdeler? Ya ben kayıbım ya da kaybalon bir gemiyle, yok olmuş tüm yolcularım...