yalnızlık...; uzun zamandır yalnızlığı aldım yanıma...hiçte düşünüldüğü gibi bana eksi duygular tattırdığı yok, aksine benim yoldaşım diyebilirim... yalnızlığı hep kötü düşünürüz değil mi? ...oysa yalnızlık gece gelir ansızın, farketmeden... farkettiğimiz an sana verdiği duygularında; rahatladığını, kendinle bütünleştiğine tanık olursun... gece gelmesi size daha uygun düşer, düşer ki o gecenin dipsiz kuyusunda sizi çıkartacak tek arkadaştır...hep yalnızlığı sevmişimdir... yaşamınız dolu dolu geçse de, mutluysanız bile bu arkadaşa her zaman ihtiyaç duyarız... kim sevmez ki yalnızlığı... insana ilaç gibi gelir, mantığınız ve kalbinizle dertleşir durursunuz... bir nevi psikoloğunuz olur....

insanların bazıları yalnızdır, bazıları yalnızlığı yeni terketmiştir, bazıları da yeni tanımaya başlamıştır... mühüm olan yalnızlığı yanımıza aldığımızda bize yaşattığı duygular önemlidir... kimine göre yalnızlıkta ölüm düşünülür...ne demiş üstat Nazım Hikmet Ran; "ölüm kendinden önce bana yalnızlığını yolladı"... ölümü yalnızlıkla çağrıştırmak belkide insanın o anki gecenin ortasına düşen karanlık düşünce, son çaredir... ben daha o evreye gelmedim... ölmemek için tutunduğum bir yaşama sebebim var... yalnızlığımda ne kadar üşürsem üşüyeyim,tutunduğum yaşama sebebimin süresi dolduğunda üşümemin yerine kalbi buz tutmuş biri olarak öleceğim...

yalnızlığım; yama içinde, iğne, iplik gerekmez...

yalnızlığımda; anılar paramparçadır benim, düşüncelerim kırık, dökük...

içten okuyana; masaldır yalnızlığım...

13.11.2016