Köyümde öğretmenken, bilgi yarışması için öğrencilerimizi öğretmen Mehmet Avcı’yla birlikte Şavşat’a götürdük. Ramazan’dı. Yarışma öncesi çocukları doyurmamız gerek diye düşündük. Ve bu işi Mehmet Bey bana rica etti. Bu işin bu kadar zor olacağını bilsem kabul etmezdim. Mesele para ödemek değil, oruçlu oruçlu lokantada bulunmak.
Neyse, öğrencilerimiz, lokantada yerlerini aldılar. Dönerleri söyledim. Ama lokantanın içinde durulur gibi değil. Hem sıcak hem dönerin verdiği hararet tarif edilemeyecek kadar zor bir durum. Arada dışarı çıkıyor ve tekrar ihtiyaçlarını sormam için çocukların yanına giriyorum. Bu giriş- çıkış üç- beş kez sürdü. Oruçlu oluşum o kadar zor duruma koydu ki beni. Ben ki o gün orucumu bozmadım, daha da bozmam. Kendi kendime konuşuyorum:
- Eğer açlık ve yoksulluk benim şu halim gibi ise yanmışız. Demek açlar ve yoksullar biz yerken bize böyle bakıyorlar. Hüngür hüngür ağladım. Orucun esas mahiyetini işte o zaman iyice anladım.
Muhammet AVCI