Bugünlerde daha karışık durumlar,düşüncelerimin anlamını kaybetmesi gibi.Her şeyin oluyorken hiç olmamış gibi ...Kendimi uçurumun kenarında hissediyorum.Bazen bir adım ileri atıyorum kendimi. Bazen de tek ayağımı uçuruma .Zerre kalmış o uçurumdan atlamama.Sanki dünyayı kara bulutlar sarmış.Labirente girip kaybolmuş gibiyim. Saniyelerim, saliselerime takılıp durmuş ya da birbirlerine hasret düşmüşler sanki.Günler öncesi sanki daha yeni ama dün hiç yaşanmamış gibi...Günlerin sel olup suya karıştığı,zamanın durduğu,kum saatinin takıldığı yerdeyim.Belki de boşluğun çok daha ötesinde...Sanki çok uzakta kalmış kendime güvenim,o çalışkanlığım,başı dik duruşum...Evime hem hasretim hem de küskün o sessiz çığlığın içinde.Her şey üstüne gelir de çıkmaz sokağa sıkışırsın ya işte tam da öyleyim.Ben günden güne kendime geliyorum aynı zamanda kendimi kaybediyorum.Hayatla yarı iletişim kurduğum bu zamanda her şey tam da soğuk bir yazın ortasında...eğer isteklerin ve hayallerin yok oluyorsa.İşte o zaman mutluluk bile acı verir insana...