İnsan ömrünü güzelleştirecek ve onu cennete götürecek basamakları bir bir çıkmayı bilseydi her anını fırsat bilip güzel işlerle meşgul olurdu.
Fakat bilemedi....
Meşguliyetini geçmişle,gelecek kaygılarıyla ya da fitne tohumlarını sulamakla harcadı.Güleç yüzlü sahteliklere, mutlu olacağını düşünerek koştu.
Fakat bilemedi...
Okumaya,fikir edinmeye,düşünmeye,yardım etmeye,iyi işlere,koşturmaya vakti yoktu çünkü meşguldü. Değer biçtiği şeyler farklıydı ve gözünde büyüktü.Yaptıklarını doğru yaptığını düşündü.
Fakat bilemedi...
Kıssadan hisseleri,ölümden ibreti,yaşamdan sözlerden dersleri anlayamayacak kadar meşguldü beyni.Anlayamıyordu.Sebep beyin miydi?
Fakat bilemedi...
Meşguliyeti varken de mutlu değildi.Şaşırdı.Düşündü ve sordu kendine ’Derman neydi,neredeydi?’
Fakat bilemedi......
O hem özünü hem kendini bilemedi...