Ömer HAYYAM’ın, Ölümü...

Milâdi 13. üncü yüz yıl da, (Hicretin 7. asrın da) yetişen İran tarihçilerinden Şemsüddin Muhammed bini Mahmud-eş-şehr-i zori <Nüzhet-ül-ervah ve Razat-ül-efrah> adlı eserinde diyor ki:
Hayyam bir gün bir altın hilal (kürdan) ile hem dişlerini karıştırmakla hem de İbni Sina’nın Şifa adlı eserinden ilahiyat faslını okuyordu, <Elvahid vel kesir> faslına gelince Kilali (kürdanı) kitabın iki yaprağı arasına koyup ayağa kalktı. Namaz kıldı. Cemaati çağırın vasiyet edeceğim dedi.
Cemaat gelip vasiyetini ettikten sonra tekrar namaz kılıp secdeye kapandı ve şu Rubaiyi okuduktan sonra ALLAH’ın Rahmetine kavuştu.

Yarab! Hıredem der har-i esbab-ı tü nist,
Vendişe-yi men be cüz münacat-ı tü nist,
Men zat-ı türa be vacibi key danem?
Danende-yi zat-ı tü be cüz zat-ı tü nist.

( İlahi ! Seni tanımak hususunda benim aklım kafi gelmiyor,
Ben seni tanımaklığım mümkün olduğu kadar tanıdım,
Aklım fikrim hep sana münacatta bulunmak,
Sana niyaz ve tazarru etmektir,
Başka bir şey değil. Vacip olan şeylerle benim seni tanımam
elvermez,
Seni tanımam için bir nûr lâzım.
Seni tanımam için sana tevessül ve teveccüh ettim.
Senin zatını ancak kendin tanırsın. Başkası değil.)
..: Yukarıda ki Ölüm olayını İmam Muhammed Bağdadi de teyit etmektedir.
Kaynak..: Ömer Hayyam ve Rubaileri. saife 208. (Yakup Kenan)