Zaman nede çabuk geçiyor...
Haftalar bir gün misali hızlıca,yıllar sanki haftalar gibi, su gibi akıp gidiyor önümüzden ...
Hiç bir şey aynı kalmıyor benliğimiz gibi..
Geçmez dediğimiz yaralarımız bile kabuk bağlamaya başlıyor aniden bu geçen zamanda içinde ...

Ve anlıyoruz hiç bir yara geçmeyecek kadar derin ve acı değilmiş. Onu iyileştiren ilahi bir kudretmiş...
Bazen değişen benliğimize bazen de gelip geçen ömrümüze özlem duymaya başlıyormuşuz gün geçtikçe...

Bazen olamadığımız benliğimize bazen de olduğumuz benlikten çıkamayıp olamamış olan benliğimize hasret duyar oluyormuşuz...

Zaman geçtikce derdimize derman arıyor dermana yakın olup aynı zamanda ona uzak olmanın hicranını yaşıyormuşuz...
Yaramız geçiyormuş ama biz yarayı geçirene hasretmişiz oyüzdenmiş Hasreti "Hoş görmemiz "
Sinem Güçlü