Sarfettiğim heceler, cümleler, yazılar çok uzundu. Uzunluğu veya kısalığı bir anlam ifade etmiyordu. “Bu kadar uzun boylu olmalı mıydı?” diyorum hep. Baş ağrıları, kendisinin sıkıldığını mı anlatıyordu. Ne haddineydi ki beğendiremiyordum hiç bir şeyi ona. Ne anladım biliyor musun kadın! Bu iğrenç yazılara, iğrençliğe, aptallığıma, sandığım her kötü şeye adapte olmam beni yaşatıyor. Yalanlar beni duraksatıyor, duraksıyorum...
Üç nokta
Üç nokta
Üç nokta
...Özellikle kendi yalanlarım beni duraksatıyor. Kime dönüştüğümü anlayamayacak kadar aptalım kadın. “Bu aptallık değil de ne?” diyorum. “Ta kendisi” diyorum. Bir şeyi sonuca bağlamak bitirmek mi oluyor. Eğer bittiyse atlatılmış demek mi oluyor. Sonuçlar neyi ve nasıl bir şeyi doğurmak üzere olduklarını zerre bilmiyor. Belki de plesentayı(bebeğin eşini) doğurduğu asıl şey olduğunu sanacaktı. Ölü bir organla yaşayan bir canlıyla karıştıracak kadar bilinçsizdi belki de. Bir şey bitince mutluluk elde edilir mi? Bitirmeyi önemseyenlerin gazabına uğramış gibiyim. Dakikalar o kadar ritmik ki; dakikaların heyecanlı ritmi, korkularımın patırtısı, telaşlarımın gümbürtüsü, sevgimin çığlığı...
‘Çığlık’ mı demişim Pağdon. Bir Fransız aksanıyla, ağzıyla, grameliyle, lehçesiyle (Her neyse) Pağğdoon! Sevgim ancak kısık bir ıslık, çocuk ıslığı, üflemeli çalgılar. Sıkıntılarımın çektirdiği ‘offlar’ Bir beladan kaçarken daha büyüğünü kıl payı ıskalayışımdaki derin ‘ohhlar’ Dinle kadın bu berbat senfoniyi, dinle?
{Not} Noktalama işaretlerini istediğim yerde kullanırım.
Bak kadın, bakma yada, görme. Körlük babında değil, bir anlık yani, her hangi bir şeyi... Mahremiyete ihtiyacım yok çünkü, mahremiyeti siz önemsersiniz. “Siz” kim! Mahremiyet önemsenmek için kendini öyle bir konuma sokuyor. Bir şey bildiğimi sanıyorum! Ne diyeceğim:
Kulaklarını ört! Dudaklarını benim için öp, illa ki dudak olacak diye bir şart yok tabi.
Yarım hayatım, bir şeyleri yarım bırakıyor neden bilmiyorum. İzin veriyorum, neden bilmiyorum.
Bilmek istiyorum, beceremiyorum. Bu beni aptal yapar mı, bilmiyorum. Az daha zorlarsam yapacak gibi, mantıklı bir sebeple yarım bırakalım, koparılalım.
Ellerimden nefret ediyorum!