Basmada fistan giyemem aman



Hayata acıyla gözlerini açtı.1940 lı yıllardı.Emeğin sade bir karnı dahi doyuramadığı yıllarda dünyaya gelmişti babam. Bu yetmez gibi bir yaşına gelmeden anasını kaybetmişti otuzbeşinde yada otuzyedisindeydi anası. Çileli macera devam ediyordu. 3 yaşında iken de babası rahmana kavuşmuştu. En büyük abisi 12 yaşında 4 kardeş yetim ve öksüz kalakalmışlardı.

5 yaşlarına kadar rahmetli babasından kalan gömleği giyerek hem alt hem üst yerine hayatını idame ettirmiştir. Gömlek lime lime olmuştu artık yamadan çürümenin etkisiyle bir mitil gibi duruyordu üzerinde. Diğer kardeşlerde farklı değildi. 10 yaşındaki halama bir parça basma almışlar. Bir elbise dikmişler Bir parçası artmış en küçük babam olduğu için ona yeter ancak diye belki bir fistanlı elbise dikip giydirmişler. Basma fistan giyemem diyememiş. Ben erkeğim bu kadın işi ben basma giymem diyecek kimi var! Ya da başka elbise Yok. Mecbur giymiş gömlek de zaten çürümüş. Lakin bir ur gibi yüreğinin tam ortasına oturmuş.

Ertesi gün gün ağarınca abileri davara üç beş keçilerini otlatmaya gidince fırsatı ganimet bilip inmiş avluya. Daha önce keçilere verilen çalılardan sper yapmış kendine. İki taş almış girmiş spere. Birini alta koymuş. Basma fistanın eteğini getirmiş. Elindeki taşla da başlamış ezmeye...