Kusura bakmayın, biraz gecikti bu yazı, bayağı bir trafik vardı, bayağı bir varta atlattı sözcüklerimiz ama işte en sonunda burada:

Bir takım faili meçhul cinayetler tamamına ersin diye bekledim ama sonu gelecek gibi değildi üstlenilmeyen bu cinayetlerin. Ve sonrasında orada burada, karşımda dimdik ama kıçına kazık çakılmışçasına dimdik oturan bir takım adamlarla muhattap oldum, aydınlandım... Bir dizi konuşma yaptım ve anladım ki alışverişlerimin tamamı fişsiz, bütünü kel alaka kalmış kendi yaşamımla. Esef ettim, yeis içinde kendimden beis, ben... kendimi... bilmiyorum.

Elektronik cigara piyasası açılmıştı dünyada: Düşündüm; kediye sermaye yüklenecekse ne güzel bir alan ve de ne bulunmaz bir fırsat olur bu! Kapitalist diye gömülmekten korktum -çünkü yakılıp dağıtılacaktı küllerim ihtiyaçlı her alana dünya üzerinde- ve neyse. Neyse işte... Yoruldum. Yorulduğumun resmidir bu yazı, bu yazıt yorulduğumu resmeder bir mağara duvarındaki kadar net bir şekilde:

İnek -- İnsana bakar -- Ve inek bir insan görür -küçük harflerle-.

Öküz değiliz ya...