SONA DAİR
İLK VE SON BASKI…
Manasını yitirmişse zamanın tüm kesitleri, isyan eder cümle kelam ve onun bileşenleri.
Koktuğum başıma geldi ey insan. Bazı duygular varmış anlatılmaya değer ama öyle değilmiş onu anlatacağım kelimelerin ayağında.
Söyleyeyim dilimin ucunda olanı, indireyim kalemin son durağında bekleyen yolcuları dedim ama hiç birini yapamadım.

Yeter ulan yeter dedi, içlerinden biri,
“hep kendini hep kendinde(kini) yazıyonda bir kere be, yalnızca bir kerede kullandığın bizlerin ahvalini yaz” dedi ve ekledi;
“Sende ki bizi yazma ama, sadece bizde ki bizi yaz da bitsin aramızdaki son bağ”.
İşte Böyle buyurdu bir ses!
Kendimdeki hiçbir şeyi yazmamamı emrediyordu.
Anladım, anladım ki kapalı gözlerimle, dilimle, kulaklarımla suskunluğun kuyusuna atılmalıydım.



Bu yazı, Sona dair ilk ve son yazı be insan canım...

Kelamlar firariliğe meyletmişler, yakalama gibi bir gayem yok, yıllarca yakalamaya çalıştımda ne oldu sanki arkadaşım....
Harflerin ışığında Hayatımı buldum sanki…
İpuçlarını doğru okumayan bir dedektifin hayat fiyaskosuna dair son perdesi.…

Harbi hayat nedir sorusunu sormak değilde ,Hayat hangisi diye sormak isterim.
Hayat hangi âlem de soluyor, söyleyebilir miyiz? Hangi âlemin elinden tutup çeksekte, kurtarmış oluruz acaba hayatı...


Neyse yoldaş neyse,
Düşerken kuyuya bakıp döndüğümde ardıma, seslerin bana söylediği fısıltı şuydu,
Hayat içinde tek yaşanan var.Ama farklı olan algılar….

Ben ne yaşadım ve ne algıladım.
Hayatı yaşanılanlar üzerine mi yoksa algıladıklarımızın üzerine mi kurduk. Algıladıklarımız üzerine kurduksa heyhat ki heyhat be can insan…

Yaşanan ile algılanan arasında ki kandırma hapının adı UMUT muş AŞK mış MÜCADELE imiş..
Yaşanılanları görmemenin perdesi UMUT.


Hayat tüm coşkunluğuyla akarken biz o hayat suyunu algılarla bulandırmayı başardık.
Unutma dost insan,
Acizliğin ve çaresizliği kâinattaki yalancı ifadesi nasıl ki TANRI ve DİN ise,
Acizliğin ve çaresizliğin hayattaki yalancı ifadesi de UMUT.
Bizler mi;
bizler o umudun yalancı peygamberleriyiz.

Evet insan canım, cancağızım..
Algılanan hep bir serap, algılanan hep bir düş. Algılaladığımız yaşama enjekte etmenin sonucu kangren bir ömürlülük….

Algılananı yaşama, yaşanılanı algılanana tabi kılmaktaki zehirli ideoloji.
İdeolojinin propagandasında kullanılan kelimelerin seslerin isyankârlığı karşısında, bir celladın itiraf gecesi. iş bu gecenin adı böyle bilinsin cancağızım.

geç te olsa anlıyorum ki,
Kullanan(ben)ve kullanılanın(seslerin) iradesi bir uyum içinde ise yaşam güzel kılınabiliyor.

Gecenin adını koyduk madem,
Yıllarca kullandığım harflerin kelamların cümlelerin karşısında şimdi susma vakti. Suskunluk belki beni değil ama kullanılan seslerin dünyasını daha az yıpratır. Belki onları bu kadar hoyratça kullanmayacak bir ömür çıkar. Ama biliyorum ki o ömür ben de değil dost.

İsyan var dost isyan, sözlü ve yazınsal edebiyatın dünyasında.
Yeter ulan yeter diyor içlerinden biri.
Bir ara nerden tutupta bırakamadığım yumuşak G ama aslında “Ğ belkide X” sesi.
Döndü bana,
“hani nasılda anlatacaktın inkar edilen asimile edilen adı değiştirilen, hatırlanmasın diye unutulan, bir dilden diğer dile iltica ettirilen kaderimi yazacaktın diye. Hani Kürdün kaderdaşıydım ben” dedi.
Sustum...
Onu kullanmıştım algıladığım dünyanın sahte ilacıyla , ve onu da kandırmıştım kendim gibi. Ve yarı yolda bırakmıştım ömrüm gibi.


Evet ömrüm, son paragraflar sana dair,
Bu yazdıklarım edebiyat hayatımın son adım izleri olsun diye yazıyorum.
Mürekkep kurudu kalem kırıldı diye düşülmesin kayıtlara.
Mürekkepte yok kalemde yok kelamda. Truman Show adlı filmi izleyenler bilir, yol alacak deniz de yok, deniz tükendi bilinsin.
Sandalın yırttığı kağıt değil yalanın kendisiydi.

.....

Attım kendimi kör bir kuyuya, orda iskan eden kelimelerin sesidir şimdi okuduğun. Kuyu ağzına da koydular gardiyan “Ğ, X” sesini.
Kuyunun mahpusluğundaki hükümlülerin mübadelesi yapıldı işte.
Onların mahpusluğunu anlatamayan bir ben; onları azat eyleyecem vaadiyle kandıran ben, şimdi onların ranzasındayım.
Haberim yok; belki herkesin artık dünyasında sesler isyana kalkışmıştır. Belki herkes bu geceden sonra susma kararı almıştır.
Belki sadece bu hayatın bu seslerin hakkını doğru verenler kalmıştır...
..
...
Kalanları bilmem ama gideni biliyorum,
sayfa bitti,
söz tükendi,
kalanlara söylenecek SONSÖZ;

ÇARESİZLİĞİN ACİZLİĞİN KAMUFLAJI TANRILAR VE DİNLER DEĞİL SİZLERDE PEYGAMBER DEĞİLSİNİZ, O YÜZDEN ALGILARINIZIN YALANCI DENİZİNİ YIRTINDA ESARETTEN KURTULUN.
HERŞEY HAYATIN İÇİNDE SAKLI, ÖMÜR ONU OKUYABİLECEKLERE BAHŞEDİLMİŞ ÖDÜLÜN ADI SADECE.