Hiç dokunmadığın gözlerine bakıp gülümsemediğin sarılıp kokusunu içine çekemediğin bir insanı özlemek… hatta sende bir fotoğrafı bile kalmaz ya. Bitti bu sefer gerçekten bitti dediğin anda silersin ya onunla ilgili her şeyi. 5dk geçmeden her şey üzerine gelir o fotoğraflara sığınmak istersin ama onlar artık yoktur. Kalbinin en derinlerine gömersin unutmazsın ama. Belki de unutmak istemezsin. Ne kadar acı verse de güzeldi kalbinin ritmi onu görünce. Kalbinin en derinlerine gömdüğün kişi ve hislerin yandıkça yanar orda. En derinlerden bir yerden çıkarken nefes aldırmaz sana. Kalbinden boğazına kadar bir ağrı olur. Yutkunamazsın. Ağlamak istersin ama ortam uygun değildir. Yazmakta bulursun çareyi. Yazdıkça yazasın gelir. Düşünmeden yazarsın o an aklına ne geliyorsa kalbin ne söylerse parmak uçların onlara dokunur klavyende. 17 yaş denen şey gençliğin en güzel çağıdır diğer insanlara göre. Ben 17yaşımı da sonrasını da mutlu yaşamak isterdim.
Güldükçe sanki körükleniyor o ateş. Daha fazla yanıyor gece olunca alev alıyor ve sadece kalbimi değil tüm vücudumu kasıp kavuruyor. Aşk güzel değil… aşk uzaktan sevmek de değil. Aşk sevdiğinle olmak, ona dokunmak, onunla gülmek , özlediğinde sımsıkı sarılmak , sesini her istediğinde duymak…

bir gün beni sevmen ümidiyle...
madame antoine’den en derindekine..