Hüzne daha fazla merhamet gösteremiyor artık kalbim. Biraz daha mütevazı olamıyorum zamanla aldatılmaya. Sevdiğim yok ki avutayım kendimi. Düştükçe düşüyorum. Hep biraz daha aşağı, hep biraz daha karanlığa. Elimden tutacak kimsem yok benim. Biraz daha aşağı düşecek yerim bile yok. Sevmelerim yok.
Askıda kalıyor gecem gündüzüm. Saklanacak bir yer bulamıyor kendine yaşanmışlıklarım. Böyle de unutulmaz ki. Böyle de tutunulmaz ki. Ya unutmadan hüküm sürebilirmiyim ütopyalarımda?
Kendimle hukukum ne olacak peki? Kaçıp gidecekler mi şimdi tutsaklarım zindanımdan. İstifa mı edecek mantığım gardiyanlığından. Bir savaşı daha kaldırabilecek mi yüreğim. Bastırabilecek miyim içimdeki isyanları. Topum tüfeğim yok ki benim, kendime döndüğümde yazdığım zafer olsun. Ya da kendime geri dönebilecek miyim ki hiç?
Aşk yetmiyor artık, sevgi yetmiyor, ilgi yetmiyor. Baksana sevgili, çerçevelere aldığımız bu ilişki gittikçe büyüyor. Görsene sevgili büyüdükçe aşınıyor bir yerleri, yaralanıyor, nefes alamıyor. Kırsana sevgili çerçeveyi, kırsana görmüyor musun, ölüyor… Üzerine titrediğim hikâyem yittikçe yitiyor.
Vurma, vurma sevgili yazılarımdaki yalnızlığa. Vurma seni özleyeceğim yarınlara. Vurma, vurma çünkü hep masum olacak yüreğim. Vurma çünkü hep çocuk kalacak sevmelerim. Yokluğuna bile tapacağım. Mezarı olacak yatağım bu aşkın ve ben gözyaşımla sulayacağım toprağını. Akşam vakti diz çöküp, dualar okuyacağım. Adını yazdıracağım duvarlara. Sonraki hayata inandıracağım seni ve bulacağım. Kimsenin kimseyi tanımadığı yerde seni bekliyor olacağım sevgili, seni bekliyor olacağım…