Sönüyoruz Edison!
Kucağımda kocaman bi gökyüzü. İçinde çırpındıkça sallanan garip bi efsun. Yaramaz çocuklar gibiyiz hiç kıpırdamadan. Kuşların ve mavinin, yerli yabancısıyız artık. Buda oluyor işte! Bazen solan bir gül gibi, sonu olan şeyler gibi aslında her şey gibi. Sönüyoruz Edison! Kapalı kapıların arkasında aceleyle çıkılıp unutulmuş bi mum gibi. Ufak bi yelde sağa sola vururcasına kendimizi. Sönüyoruz Ed..
Buradan kalkıp da bi tren gelmiyor hayal edilen yere. Uzakların en büyük tuzaklar olduğunu öğrendiğimden berridir trende beklemiyorum. Soğuk kahveler gibiyiz soğuk şehirler soğuk rüyalar soğuk hayaller. Buz tutmuşta bi yanımız, bi yanımız halen hayatın kollarına tutunmakla geçiyor. İnsanlar şehirler yataklar bile buz, tut ki sokak lambasından bir ışık bir medet bekle. Günleri meşrudan sayanlar geceyi susarak suçluyorlar. Günlerimi güneşte yakanlar geceleri beni üşümekle tavanlarında asıyorlar.
Sönüyoruz Edison, üşürken bile. Bazen yanıp yanıp sönerken de.