Düştüğümü biliyorum ama nasıl bir şeyin içine düştüğümü bilmiyorum.

Nasıl bir şeyin içine düştüğümü düşündüğümde anlatamadığım bir çok duygumun varlığına şahit oluyorum. Susmak ile anlatmak arasında çaresizce kalıyorum. O an bakışlarım dalıyor anlatmak istiyorum. Her anlatmak isteyişimde anlatamıyacağım duygularıma gücümün yetmiyeceğini biliyorum. En anlamlı seçenekte susmak oluyor. Çünkü düştüğüm şeyin canımı yakmasının yanı sıra seni anlamlandıran duygumun ne olduğunu da bilmiyorum.

Bazıları seviyorsun diyorlar. İçine düştüğüm halin sevgi olduğunu söylüyorlar. İnanabiliyormusun ben seni seviyormuşum. Bu onların bende gördükleri halin açıklaması, seni seviyormuşum.

Bana nasılsın diye soruyorlarmış, bende ‘’o’’ olmadan mı diyormuşum. Hiç yoktan sensiz konuşabiliyormuşum. Buna bile seviniyorlarmış. Sensiz konuşabiliyor olmam bile iyi olduğuma yorumlanıyormuş.

Düştüğümde canımın yanmasının acısı ne zaman geçer diye soru sorduğumda. Bu soruma cevab almak için köyün çıkışında yaşayan deli dedeye gitmemi söylüyorlar.

Deli dede, o’da zamanında düşmüş böyle bir sevgiye.

Düşünebiliyormusun seni seviyormuşum, halimi görenlerin söyledikleri tek söz bu.

Ben seni seviyormuşum.

Ben bu halime başka bir şey diyorum. Ama onların bu sözcüğü duymasını bile istemiyorum.

Ve ben her güne senin ismini veriyorum. Dağıttığın dünyamı toparlamanı istiyorum. Yaralanan yanımı sarmanı istiyorum.

Ben bunları söyledikçe beni duyanlar yalnız bırakacağını söylüyorlar, sevgimle tek başıma kalacağımı, senin beni yalnız bırakacağını anlatmaya çalışıyorlar.

Konuştuğum dili anlamıyorlar.

Düşünebiliyormusun ben seni seviyormuşum öyle diyorlar.

Ama ben bu halime başka bir şey diyorum. Onların bu sözcüğü duymasını bile istemiyorum.







...