gözü kara bir güneş batmaya kalkmıştı şehrimin akşam saatlerinde...
yüreği lodosa esen martılar özgürlüklerine uçuyordu...
bu gece de adına yazmıştım kimliksiz mektuplarımı sadece adına yazılmıştı ve yazılan açıkçası adındı...
dert olmuştu yüreğime ve gelmiyordu devamı...
isyanım kalemimeydi ama...işte... bir nefeslik durup, ardından yutkunup bir şeyler yazmayaydı çabam, devamı gelmeyen mektupta son buluyordu bu akşamda...
yapılan bir yalnıştı virgülünü ekleyip devam etmek istiyordum...hayata...

unutmak istiyordum... unutmaya çabaladığımda ise sen diyordum durmadan sen, sen, sen,ve sen...
en son ne zaman görmüştüm seni? hatırladım bir yıl önceydi,sen yaşanılanları unutmuşa benziyordun, ve keyifsizdin yüzüme her baktığında...Ben se özür dilerimleri sıralıyordum içimden...Ağzımı açıpta daha da berbat etmek istemiyordum an’ı...oysa!

bilmiyorum hayatından oldukça uzaktayım şimdi, senin unutmama gibi ne çaban olabilirki ,
unuttuğunu haykırıyorum, boğazıma bir şey saplanıyor, hıçkırıklara boğuluyorum...

öyle bir gece işte aklıma belirsiz melodiler takılıyor,sensizlik ve sessizlik içinde boğuşuyorum gri bir havanın içinde,bu gece de görsem keşke seni ve beni affettiğini...
hoşçakal!