Geçen yıl maaş kartım bozulmuş,Karşıyaka’daki banka şubesine gidip,yenilenmesini talep etmiştim.
Görevli "Hangi takımın rengi olsun" diye sormaz mı?
Bir an tereddüt ettim,gayriihtiyari "siyah-beyaz" oluversin dedim.Bunun üzerine memur,
-Beşiktaşlı mısınız ?
-Hayır,takım tutmuyorum ama BJK tarihi arka planı olarak beni etkiler,ondan renkleri siyah- beyaz olsun bankamatiğimin.Bilmem bilir misiniz diye de devam ettim.BJK ilk kurulduğunda renkleri kırmızı-beyaz olan bir takımımızdır.Ama Balkan Savaşının acıları üzerine renk değişikliğine gitmiş;acılara karşılık "siyahı" seçerek,siyah-beyaz renkler ortaya çıktı...
Sonra devam ettim.
Aynı şeyi İstanbul Erkek Lisesi ve İstanbulsporda da görmek mümkün.Bu iki "yapının" renkleri de sarı-siyahtır.Nedenini biliyor musunuz diye devam ettim.
-Hayır !
Sohbetimiz devam ediyordu.
-Çanakkale Savaşıyla bire bir bağı var bu renklerin.Hastalığa karşı "sarı";ölüme karşı da "siyah" seçiliyor.Ki hafıza kaybolmasın kaygısıyla...
Ve bu duygularla dün geceki Lyon -BJK maçını izledim.Ki tv ’yi pek sevmem,halen radyo yeter bana.Çocukluktan kalma alışkanlığımla.
70.dakikaya kadar her şey güzeldi BJK açısından.Ama sonra yorgunluk alametleri ve futbolcuların sapır sapır dökülmeye başlamaları...
Korktuğum oldu,83 ve 84.dakikalarda yenilen iki gol.Sanki mahalle maçı oynayan çocuklar gibi yapılan hatalarla.
1974 yılıydı.
BJK bir Romen takımıyla UEFA kupası maçına çıkmıştı.
Radyodan dinlediğim için halen aklımdadır.86.dakikaya maç 0-0 idi.Ama gelen üç dakikada üç gol yenilmiş,maçı BJK 3-0 kaybedip,elenmişti.Sanırım adı da Braşov idi takımın.
Uzun yıllar sonra da son dakikalarda yenilen iki gol.
Acaba diyorum,maçlar 70 dakika olsaydı / olabilseydi sonuçlar böyle mi olacaktı?
Bu benim "ironik" bir sorum tabi ki...
Lakin oyun 90 dakika.
Galiba "dayanıklılık" testine iyi çalışmak ve gücü de 90 dakikaya yayarak "ekonomik" kullanmak futbolun cilvesi.