"Benim Senle İşim Yok"

Bıçaklanan yada kurşunlanan çok insan tanıdım. Hemen hemen hepsinde aynı tanımlama vardı. "O an hiçbir acı hissetmedim." Kaç kurşun yediğini, kaç bıçak darbesi aldığını henüz bilmediğini.
Sevdiğiniz biri sizi hırpalarken de durum farklı değildir. Ardarda sallar diliyle bıçak darbelerini. Yaralandığınızı hissedersinizde kaç defa ve nerelerden yara aldığınızı o an anlayamazsınız. Ertesi gün, daha ertesi gün ara ara gelir acı. Her bir kelam kendini tek tek hissettirir. Öyle lanettayin sıralanmış bir kaç harfın ürettiği o çok basit cümle nasıl olurda bu kadar kanatır ki insanı. Hayret edersiniz. Hani dimdiktiniz, hani sıyrılmıştınız bu dünyanın her türlü halinden. O an sil baştan yalan olur herşey. Şahitlik ettiğin dünya yalandır. Başına tokmağı vura vura bir kere daha ispatlamıştır yalan olduğuna. Hani dersiniz ya " Yok canım, daha kötü ne yaşayabilirim ki?" Aman ha..! En çokta bu cümle ile sınar sizi. Her zaman daha beteri, daha da beteri, beterinde beteri vardır.
İnsan sadece zan eder. Hiçbirşeyin tam manası ile özüne nüfuz edemez, bilemez. Oysa zan zandır. "Zannetmiştim" ne haşmetli kelam. Ne kadar da masum, ne kadar da biçare. "Zannetmiştim " ne kadar da pişmanlık dolu.
-- Afedersiniz bayım sizi ..... zannetmiştim.
Yanılmışım. İzninizle şimdi ölmek istiyorum.
Mezar taşıma zannetti ama yanıldı yazın bir zahmet. Tevbe yerine geçmiş olsun. Allah zannını affetsin, salak kişi niyetine. Gömün gitsin..

Şimdi sen beni yazar olmaya zorluyorsun. Azar azar, okur yazar. Oysa ben bir şiirin içinde öleli çok oldu. Soru işareti ile mezarımı kazıp, ünlem işareti ile selâmı verdiler. Ardımdan sesteş kelimeler ağıt yaktı. Kefenim kopya kağıdından, kanım mürekkep.
Şimdi sen beni viranelerimde ke(n)dimsiz bıraķıyorsun. Bu yalan dün’yada dünü yorumlarken zannetmiştimli aldanışlarımla yaşamaya zorluyorsun.
Yaşadığım her şeyi gerçek zannetmiştim. Seni de.
Bazı Zanlar günü ah ile yaktı.
Bazı Zanlar günahtı..

Berrin Nilgün Kılıç
Nisan 2017