Aşinâ olduğum tek şeyden başlayayım:
Yalnızlığımdan.
Kendimi yağmurlu bir gecede , sokakta , kaldırım kenarında dizlerimi karnıma çekip ağlıyormuşum gibi hissediyorum . Kimi zaman bu hisse kapılıyorum . Yeklikten olsa gerek .
Tekliği çekiyorum kendime . İnsanlarla oldum olası anlaşamamışımdır. Dost dediğim insan sayısı bir elin parmağını geçmiyor , olması gerektiği gibi .
Halimden mutlu muyum , bilmiyorum . Yazdıkça içime huzur doluyor ama bazı gecelerde mutlu olduğumu söyleyemem , kendime saygısızlık olur . Çünkü yalan insanın kendine yapabileceği en aşağılık saygısızlıktır.
Kelimeleri bir araya getiremememi mazur görün . Deneyimsiz bir yüzücü okyanusta yüzmeye çalışıyor kendince.
Bazı şeyleri yorgunum anlatmaya . Bedenim yorgun , zihnim ondan daha beter. Yazmak isteyip de yazamadığım cümlelerden bir aşk dolusu özür diliyorum . Eğer bir gün mutluluğu yakalayıp kendimi tam hissedebilirsem , aşkların en güzellerini hediye edeceğim . Kalemim şahit !
Ve işte o his . Yağmurun altında , kaldırım kenarındayım . Bu sefer zihnimde dönen o iki kelime , dudaklarımdan dökülüyor :
" Yalnızsam düzelt ! "