Onu sevmek, dünya da huzuru bulmak gibiydi. Yaradan’ın nurundan yansımalar var sanırdım yüreğinde. Dildeki yalanlar, yürekte ki pası serince gözlerimin önüne, maskeler indi ve ben iyi olan her şeye dair inancımı kaybettim.
Onu görmek umurumda değildi. Aklımda salt bir cümle koşuşturuyordu;
Yedi kat yabancı ellere iki eli kanda olsa koşan bir yüreğe sahip onun için ben, alelade biri miydim ?

Üzülmez miydi halime, üzülürdü elbet, mahalleden geçen bir delinin meczubluğuna üzülür gibi.
Sevmez miydi beni, severdi tabii… Bir çiçeği, bir böceği, bir çocuğu sever gibi …
Hadi söyle dedim içime,” Aslı onun için neydi?”

O dile geldi;
Dedi ki;

ONDAN BANA

Selvi Boylum Al Yazmalım’da der ya; Sevgi neydi,bir yürek çarpıntısı, coşkun bir dere,cama vuran yağmur damlaları,yeşeren yapraklar… Ama dere durulur,yağmur biter,yapraklar sararıp dökülür. Sevgi; dost,sahip çıkan insan eliydi.

Çaresizliğimden onu terkettim ama o benim için şefkatli bir yürekti. Beni bencil sandı. Talihsiz bir aşka tutulduğuna inandı. İçime attığım korkuları o hiç bilmedi.

Aslı, ömür kilimimdeki ilmekti. Aslı,hayatı sevmek ama beraber yaşlanıp ölemeyeceğini bilmekti.

Aslı Burcu Deniz / Hazalım