Bu gece yokluğunun dökümünü yapıyorum.. Aylar önce sensizliğe yazdığım şiiri okudum, bir de dün gece yazdığımı... Hiç fark yok.
Neden azalmıyorsun bende..?
Neden gidişin dün gibi..?
Neden sana yazdığım her yazı, hep aynı yerde tıkanıyor..?
Ben bugüne kadar kimseyi yokluğunda bu kadar önemsemedim..!
Kimseyi yokluğunda bu kadar özlemedim..!
Ve şuna emin ol; hiç kimse, yok/ken bu kadar sevilmedi..Benim karşıma "aşk" diye bu sonucu
çıkaran, yarım kalmış’lıktan başka bir şey değil, bunun farkındayım..Ama iyi
ama kötü, bitmeli her hikaye..!
Sen bitmedin..!
Bitmeyensin..!
Ayrılığın adını koyamadık sevgilim.. İşte bu yüzden kopamadık birbirimizden bir türlü.. Ben
yarım kalan ve adı konmayan hiç birşeyi unutmam...Unutamam...İçimde sızısı kalır.

Ya herşey yaşanacağı yere kadar yaşanıp sona ermeli ya da ayrılık sözkonusu olduğunda bir daha kimsenin çıtı çıkmamalı..!
Biz bunu başaramadık, ayrılamadık..! Sen yaşanıp da bitseydin eğer hatrıma gelmezdin. Seni bu kadar yazılası yapan, yarım kalmışlığın ve içimde ki derin sevdandır..

Sevilmek için, güzel hatırlanmak için, kayıplara karışmayı tercih ettin... Haklıydın belki de... Olağan hiç birşeyi sevemedim ben hayatım boyunca.. Herkesin,her an yaşadığı hiç birşeyi benimsemedim... Ben yaşadığım hiçbir aşkı hayatın akışına bırakmadım. Bunu yapanlar her zaman kaybeder bunu da bilenlerdenim..

Zaman denilen kavram düşmanıdır aşkın.. Eğer ortada aşk denen bir şey varsa, ne yapıp edip zamanı durdurmalı.. Biz bunu başaramadık, oysa bu o kadar zor bir şey değildi sevgili. Farklı bir dokunuş,ağızdan çıkan ve bugüne kadar kullanılmamış bir söz yeterdi zamanı durdurmaya.. Ben, aşktan söz açıldığında zamanı durduramayan kimseyi sevemedim... Ondandır belki de varlığında sevemediğim insanları, yokluğunda düşlemek.. Belki de onandır, yanındaylen yüreğinin gurbetine
düştüğüm bir sevgiliyi, sılasında özlemek..Yürek yangınım dediğim sevgiliyi canda özlemek..
Yokluğun hiç de adil değil... Beni yok ediyor, seni var ediyor
sevdiğim..Evet seviyorum seni varlığına rağmen..! Üç mevsim değişti bu şehirde ama ben varlığınla-yokluğunun tezatını çözemedim..

seni yaşamak istiyorum canımın en derininde.. Öyle bir sen yarattım ki sen yokken, yaşanıldığı an yitirir anlamını..Yaşarken yok olur tüm evren bende..Sen yokken yarattığım sen, yasakladı sana dokunmamı... Sana düşman bir sen var içimde.. Seni senle savaştıryorum, olan bana oluyor...Tam olarak hatırlamıyorum ama uzun zaman önce bir yerden duymuştum bu sözü,
"HANİ RUHLARIMIZ ÖPÜŞÜR YA BAŞKASINDAYKEN AKLIMIZ" şu an varlığınla yokluğunun tezatını bu şekilde tanımlıyorum, seni senle savaştırırken mağlup olan yüreğime... Birkaç ay geçtikten sonra, daha anlaşılır bir tanım bulabilirim elbet ama şimdi gerçek olan bu; RUHLARIMIZ ÖPÜŞÜYOR
SEVGİLİM.!

Gidişin beni yaralamadı, aksine daha bir sevilir hale geldin...Varlığındaki seni, yokluğundaki sen kadar sevemezdim... "Keşke sen yanımda oslaydın,keşke bir şeyler yapıp da seninle zamanı durdursaydık" diye
hayıflanmıyorum artık.. Her ne kadar adı konmasa da bir kopuşun, her ne kadar vazgeçmeyi beceremesek de, ayrılık ihtiyaçtandı bu hikayede....
Yazık! Son sözü zaman söyleyecek..
Yazık! Bu sefer hayatın acımasız akışına bıraktık aşkı.. Ben senden kalan ayrılığa bile yas tutamıyorum tutmakta istemiyorum.. Bunu engelleyen senin varlığın... Ben bunca zaman yokluğundaki senle hayatı
paylaşsaydım ve böyle bir senle ayrılığı yaşasaydım, hiçbir şiir kolay kolay hayata
döndüremezdi beni..
İşte bu kadar güzel senin yokluğun..
İşte bu kadar ayrılığına üzülmemi engelliyor varlığın..
Yokluğun olsada yanı başımda ben biliyorum ki,sen benim taaa içimde benimle ölene kadar var olacaksın can yaram..!

VARLIĞININ CANI CEHENNEME, YOKLUĞUNU ALMA BARİ BENDEN.

ASLI BURCU DENİZ HAZALIM

2 Mart 2017