Kimin peşinden gittim.?
Kimlerin peşinden gözyaşı döktüm.?
Kimdi benim doğrum,neydi yanlışım.?
Aykırı mıydım hayatta.?
Hayat mı aykırıydı.?
Aykırı neydi, sevincimiz neydi, hüznümüz neydi?

Neydi benim sevdam neydi anlamım.? Neydi bunca yıl onun yüreğinde ki yerim.?
Her yüreğin bir öyküsü vardır.Benim öyküm sevda,benim öyküm aşktı serçe sarayımda. Benim ki deyip başlayan cümleler sen deyip biten öyküler kurmak adet olmuş. Her sevdanın sonuna hüzün koymak gönülden gelir olmuş günümüzde. Öğrenmiş öğretmiş aynı yanlışı ezberlemiş, bu bilinmeyen aşk denkleminde,bir düzen tutturamadan savrulup gitmiş sevdalı yürekler.
Yazılar bizi bize getirir mi bilinmez lakin, beni bana getireceği kesin.Çünkü bu yazının içinde sevdama, sevdalıya olan tarifim var.Okuyunca anlam çıkarır mı o da bilinmez,yürekteki yangını hisseder mi.? Öfkeyle yoğrulmuş bu kalbi bir nebze anlar mı.? Bilinmez.

Göremediğin doğrular dedi bir dost.Ve de yaptığın yanlışlar…Anlamadım önce. Doğru neydi dostum.? Doğru kimdi.? Benim doğrum diyebileceğim ne vardı şu hayatta.? Anılarım vardı bir de sandıklara kitlediğim sevgim. Hayatımın anlamı yazılar. Her biri bir köşeye savrulmuş, en değerlilerimin başka başka yüreklerde gezdiği yazılarım. Doğrum buydu. Hayat öyle ya da böyle vardı. Geçiyordu. Güneş her gün doğuyor, kuşlar her gün ölüyor, türlü türlü sevdalar her gün ölüyordu hayatta, sevdalar her gün yalan oluyor ve gün bitiyordu. Her şeye rağmen bir ben kalıyordum geriye. Her şeye rağmen içimde haykıran o küçük duygu yığını. Büyük harf masalı. "Yanlış ise yoktu bu hayatta. Herkes mutluydu". Öyle diyordu şair.
İyimserlik boyumuzu aşıyordu.Hep acaba yalanmıydı, gidişi şakamıydı yoksa,çat kapı yine çıkıp gelirmiydi.?

Bu kez sevdamı kaleme kağıda haykıracak başkasını düşünmeyeceğim.

Yazdım. Anlam buldum. Ruhumu besledim. Sevdim. Bir adamı sevdim. Sevdim..Sevdim..Yine sevdim. Tekrar tekrar sevdim. Yazdım onu. Çoğalttım onu. Biriktirdim onu bitmez sevdamın yüceliğinde. İçim de, taaa derinlere kazıdım onu.İlmek ilmek nakış nakış işledim hatıralarıma.

Güzel anılar geldi birden aklıma,yollarıma döktüğü güller kızarıp bozarması gözlerini gözlerimden kaçırması.İçim ürperdi bir an, meğer tatlı anılar ne çokmuş ondan bana kalan tebessüm ettiren.

Bana yazdığı şiirleri okudum, tek tek anlam dolu sıcacık içimi ısıtan kıpır kıpır eden yüreğimi sevgisiyle dolduran şiirleri.Ve gerçekler geldi gözümün önüne bu kadar tatlı anıların içinde.Dondum.Kaskatı kesildim.Gerçekler bir tokat gibi indi yüzüme ve kırılgan kalbime.Acı/Acı/Acı dağlayan yüreğimi.

Yazdım. Küçük aptal yüreğimi dizginledim. Ağladım. Sızladım. Islattım göz yaşlarımla kalemimi. Kağıdım kabul etti beni. İçine attı. Kurudu. Zaman dedi. Zamanla sen de kuruyacaksın. Zamanla sen de ağlamayacak,ağlatmayacaksın.

Yazmak hayatımdı.

Doğrumdu..Yanlışımdı. Yazmak anlamımdı.Yazıya aşık yürekler olarak önce bizlerin sahip çıkması gerek.

Kalem aşktır. Kağıt aşktır. Harfler aşktır. En çok da onun adını yazan harfler aşktır. Onun adını çağlayan o naif, o birbiriyle anlam bulan kelimeler aşktır.Yazıma sebep olan yürekler aşktır.

Yazmak neydi.?
Yazmak ömürlere sığmayacak bir sevdaydı.Yakıp yıkmayan ama asla solmayan bir çiçek kadar narin, gökyüzü kadar sonsuz ve renkler kadar hayat dolu.Yazmak bendi. Senin içindeki ben.
Seni kelimelere dökmek yarama merhem gibiydi.
Canımın yarısı seni seven kalbime mühürledim.Aşkınla ve sonsuz bitmek bilmez acınla.

CANIMIN YARISI MÜHÜRLÜ SEVDAM BEN SENİ ÇOK SEVDİM HERŞEYE RAĞMEN.

Sezen Aksu ne güzel anlatmış;

Hayat bazen öyle insafsız ki,
Küçük bir boşluğundan yakalar
Hissettirmez en zayıf anında,
Seni taa yüreğinden yaralar
Ellerin, kolların bağlansa da,
Başında kasırgalar kopsa da
Sen tüm gücünle karşı koysan da,
Seni acımasız sevdaya salar


ASLI BURCU DENİZ / HAZALIM
25/07/2015