"Bırakma beni, insanlar kötü" diyordu şarkı üzgün namelerle, geceye merhaba dediğim ıhlamur kokulu saatlerde.
Elimde her zaman ki gibi sararmış bir fincanda taze kaçak çayımla oturdum, balkonda ki eskimiş koltuğa.
Çok uzaklarda olan bir depremin sarsıntıları, sanki yüreğimde öldürdüğüm onlarca kişinin acısını yaşatacak hissi veriyordu bana.
Ben mi duymuyordum, yoksa dışarısı mı matem sessizliğindeydi
Sigaralarımsa bir birini kovalarcasına içimin temiz yerlerini kirletmek adına yarışıyorlardı bir birleriyle
O an aklımı yitirmiş bir halde derin düşünceler sarmıştı beynimi ve nedensiz bir ürperti vücudumun her yerinde geziniyordu

Mesela babamın bana vurmak için kıyamadığı o sevecen bakışları geldi aklıma
Annemin bağırtıları, yaramazlık yaptığım zamanlar da
Sonra
Evet sonra o gözlerinde ölmek için can verdiğim sevdiğim kızın son bakışları, ağlamakla çıldırmak arasında ki hüzünlü hali
Ölümü
Ve yaşarken öldüğüm anlarım
Çok zaman sonra unutmak için girdiğim bataklıkların yalnızlığındaki boğulmalarım, kaç insanı öldürmüştüm kim bilir o zamanlar da
Kaç teni diri diri gömüştüm tenime dokunmadan kendi hasretlerin de
Yalnızlığımda konuştuğum kapı arkasında ki cinlerim
Bir yerlere gitmek için sırtıma basıp geçenlerin aciz halleri, kirli bakışlarında ki samimiyetsizlikleri
En çokta bunlara şahit olan bahçedeki ıhlamur ağacı bilirdi, aklaşmış saçlarımın diplerinde ki acılarımı

Peki bu yüzdenmiydi, yer altındaki fosiller gibi yüreğiminde çürümüşlüğü
Güleç yüzümün altındaki boş vermişlik acısı, hangi üniversitelere ders konusu olurdu
Dostlarımın acılarımı bilmeden bana alaycı alaycı gamsız demeleri içimi acıtmasa da
Artık kalbimin hiç bir güzel günden, mehtaplı bir geceden ve bir serçenin kanatlarındaki özgürlükten zevk almaması
Bunlardan dolayı içimin acıması ne kötü bir duygu

Bunları düşünürken; tek hatırladığım gözyaşlarımın yanaklarıma değmeden yere düşmeleriydi, dilim eski bir şarkıyı anlamsızca mırıldanırken
"AĞLAMADAN, AĞLATMADAN GİT"