Geldiğin gün gidişine hazırlamıştım kendimi. Yolcular vagonda içim içime sığmamıştı sana tutunmaya çalışırken. Hafif esen rüzgarın çiseleyen yağmurunda bir damla buldum hayallerimi. Gözümden akan sensin şimdi.

İntikam, terk eden nefeslerin titreyen gitmelerinde öldü bugün. Alışık olmadığım bu his, adım attığım her zeminden düşürüyordu beni. Yokluğun hiç bu kadar var olmamıştı.

Zor anımdan değil acı yanımdan gittin. Senden sonra aradığım her cümle başka bir paragrafmış. Uzağı göremeyen gözlerim gidişini bile izleyemedi. Bir ayrılık için çekilen acıyla hayata tutunan bir palyaçonun hüznü üzerimde.

Senin için yaşanmalıydı. Eşlik etmeliydi bir yalnızlık başka bir yalnızlığa. Güçsüz olanın daha çok yara aldığı bedenim şimdi. Senin gelişinde aldığım her nefes hesap soruyor gidişinle beraber. Tarifsiz acımdın sen.

Sevmiştim seni. Çaresizdim. Mutluluğa alışamadığım hayatın son şansıymış gibi tutundum sana. Bilemezdim ayrılığın soğuk tarafıyla yattığım her gün sensiz uyanmanın acısını seveceğimi. Şimdi gel desem gittiğin yerden gözükmez arkada bıraktıkların. Alnımıza yazılan birbirine benzeyen bir hayatın farklı yollarını sevmekten ibaretmiş. Artık kanın kemikle buluştuğu sevdalar öldüren her yaradan damlıyordu yere. Sevmek ve ben yetmiyorduk sana. Bütün yollar gidişinle başlıyordu senin için ve dün kokulu yarınlar bıraktın ardında kelimelerden yol yapmak isteyen bir ben kaldım sanki..

Senden sonra, benden önce oldu hayat. Sevmiştim seni.