Uyumsuz bir söz dizimi gibi.

Fakat ölümsüz değil. Çürüyen bedenlerde ölmeyen bir tek insanın içi. Kendi cehennemini öldürmüyor bir tek ruhlar. Kendi karanlığını unutturmuyor hiçbir düzen.

Adıyla başlıyor, her doğum gözlerini dünyaya açarak. Yaşadıklarıyla tükeniyor insan. Kum saatinde saniyeleri devşiren kum tanecikleri gibi. Ölüyoruz aslında , doğdukça içimizde öncelerin sızısı, ölüyoruz. Zıtların bütünleştiği beş para etmez bir boşluk içimizdeki. Yaşam eskimiş bir giysi, üşüyoruz.

Gülümseyen maskeli yüzlerimizde tuhaf tedirginlikler var. Yamalı sevinçler doğumhane kapılarında, birinden çalınmış gülümsemeler bir başkası için bestelenmekte. Buruk hikâyeler, nemli kitaplıklarda unutulmuş, vazgeçilmiş, üstü tozlanmış.

Bir ayaz içimizde henüz başlayan baharı ertelemekte.

Ansızın ahmak ıslatan dolanır saç diplerimizde. Ucu sivri bir pergel kuşatır arızası gün geçtikçe yoran kalplerimizi. Yaş alır ayak tabanlarımız, yol alır ömrümüzden birkaç kelebek. Kısalır iki ip ucu arasındaki mesafe.

Şarkılar da eskir, zaman bir hayli.
En çok şiir yorulur.
Uyumsuz bir söz bozumuydu aramızdaki.
Oysa herkes herkesin kursağında biraz zehrini bırakmıştır.
Şair burulur, döner içindeki zemberek çatırdayarak;


Hoş geldin içimdeki dört duvar
Ve sen avuç içleri umut kokan gözleri bahar yeni gün;
Adınla yaşa.



21.03.2017 17.20

Nuray KAÇAN---