Cahit Sıtkı’nın "Abbas" şiirindeki,
"Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş’tan,
Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan" satırları beni hep sarmıştır,içimi de ısıtır ayrıca birazda hüzün verir bana.
Hangimizin "kavuşamadığı" ilk sevgilileri olmadı ki ?
Sonra Nazım’ın şiirlerindeki şu satırlar:
-Yaşamak şakaya gelmez...
Ve Kaldırımlar tabi ki.
Necip Fazıl’dan.
Uzanıverse gövdem taşlara boydan boya,
Alsa bu gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
Sonra J.Luis Borges’e uğrar yolum.
-Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım...deyişi "derindir" bana ama içine girmeye korkmadığım su misali,çeker kendine beni...
Sonra hem Nazım’a ait diye sunulan/yazılan lakin sahibi Yalçın Ergir olan "Basit Yaşayacaksın" şiiri.
"Vurulmuşum,düşüm gecelerden kara "diyen Ahmed Arif’siz olur mu hiç şiir?

Kapılar tutulmuş neylersin
Neylersin içerde kalmışız
Yollar kesilmiş
Şehir yenilmiş neylersin
Açlıktır başlamış
Elde silah kalmamış neylersin
Neylersin karanlık bastırmış
Sevişmezsin de neylersin ! diyen Paul Eluard’ın Karartma şiiri bir başka taddır bana.
Ve Yunus’un dörtlükleri...
"Yiğit odur ki alçakta dura/Yüksekten bakan göz değil" derken mütevazı olmaya daveti hep aklımda,hep de dilimdedir.
Daha niceleri tabi ki.
Bakınız,bu satırların hiçbirini ben yazmadım ama şiiri seviyorum.
Tıpkı "Postacı" adlı filmdeki postacının,şair Neruda’ya,
-Şiir,yazanın değil,ihtiyacı olanındır demesi gibi.

Unesco’nun 1999 yılında kabul ettiği 21 Mart Dünya Şiir Günü’nün hem yazanlara hem yazmasa da benim gibi sevenlere mutluluk getirmesi dileğimle.

Bu arada bir küçücük talebim de olacak.
Biraz karamsar ama sahipsiz olan aşağıdaki satırların sahibini bilen/gören varsa yazarsa sevinirim:
-Uyandım hab-ı gafletten,
Bu dünyayı döner gördüm.
Yılı yıldan fena derken,
Günü günden beter gördüm.
Usandım elaman Ya Rab!
Bu dünyanın cefasından.
Cefasından değil,
Hatta sefasından bela gördüm.