Avuçlarımın içinde ki özgürlüğe hasret kuşları uçurmadım belki ve uçuramadığım kuşların kanatlarına mutluluğu da takmamadım, onuda iyi biliyorum.

Çoğu zaman saatlerce gittiğim o uzun ve sessiz yollarda, tek başıma kendimle konuştuğum çok olmuştur.
Deliler gibi kendi kendime gülümsediğimde
O saatlerde çalan telefonlarım olmasaydı, kendimi dünyanın en yanlız adamı sanır ve çok büyük isyanlara düşerdim belkide.
Yanlızlığımın tek şahidi olan o hüzünlü müziklerdir ve arada cırtlak sesli adamlarla kadınların okuduğu şiirler.
Biliyorum ki yanlızlığımın sebebi yollar değildi ve o yüzden de yollara hiç kızgın olmadım, sadece kendime olan kızgınlığımı yolları arşınlayarak geçirmem belkide en büyük aptallığımdı.

Yüreğimin kaçıncı salasını okudu gidenler, hatırlamıyorum.
Hatırladığım sadece pis kokulu topraklar içine gömdüklerin de, vücudumun diri diri çürüyüşüne yalnızlığımın eşlik edişiydi.
O zamanlarda en çok geceye düşen karanlıkları sevdim, uzak şehirlerin ve köylerin o yanlız ışıkları beni çağırdıkları için.
O anlarda acılarım biraz azalırdı ve yalnız olmadığım için ufak sevinçler yaşardı küf tutmuş yüreğim.
Kirli sakallarımın altına sakladığım ufak tebessümlerim, dışarı çıkardı bir elif miktarı zamanlarda.

İşte küfürlerimin durduğu andır o anlar.
Benden habersiz şairlerin günahına çok girmişimdir yalan yok, aşka yazdıkları o yalan şiirlerde hep benden bahs ettikleri için.