Ne olursa olsun, bazı kıymet ve değerlerin yaşarken anlaşılması zordur... Kayboldukları anda, anlam ve değerleri yeniden filizlenir, yeşerir, ortaya çıkar...


Ne olursa olsun; yaşarken anlaşılmasa da; küçük büyük fark etmez, hayatımıza anlam katacak işler yapmak hepimize nasip olur inşa Allah...


Aracımın yönünü; İzmir’den, Didim’ e doğru çevirdim. Benden birkaç yaş büyük olan bir akrabamı ziyaret idi amacım. Otuz beş yıl görmemiştim kendisini. Telefonunu buldum ve aradım; çalışıyorum dedi. Olsun dedim; ben geliyorum…
Akşam saatlerinde ulaştım çalıştığı yere, otuz beş yıl geçmesine rağmen, bir birimizi tanıdık. Fakat çökmüştü. Hoşbeşten sonra yaş kaç diye sordum; “altmış üç dedi” ve ekledi; “ne bekliyordun ne buldun değil mi? bizler artık yaşlandık…”
Üç saatlik muhabbet arasında; “Ekrem” dedi; " Bir gün kendimde değildim ve sizin eve geldim. Baban; Talip amca; hasta yatıyordu; biraz, hak hukuk tartışmasının ardından; babanın boğazına sarıldım ve sıktım. Bu durumda; babanın ne yaptığını söyleyeyim mi!!! o, sadece yüzüme baktı ve bana güldü...”


“Ekrem” dedi; “İşte o boğazını sıktığım yüz hiç aklımdan çıkmaz…" “Ayrıca bir şey daha söyleyem mi” dedi. "Bu olaydan bir hafta sonra askere gidecektim ve benim bir kuruş param yoktu, annem babam hiç kimse bana yardımcı olmadı. Hüzünlü hüzünlü ağlayarak giderken; baban arkamdan bağırdı; yaklaştı, beni kucakladı ve cebime; bana askerde uzun süre yetecek kadar para veren tek adamdır senin baban… Allah ondan razı olsun. O günü hiç mi hiç unutamam. İnşallah bana hakkını helal etmiştir...” dedi ve gözlerinden akan yaşları saklasa da ben gördüm… Çay, yemek ve biraz muhabbet; ısmarlaşarak ayrıldık.

Ekrem SAYGI
16.10.2016