Yaşam , bir güçtür .Bedenimizden , ruhumuzdan,zihnimizden geçen yaşam , anne karnında başlar.Önce bebeklik ,çocukluk , ergenlik,yetişkinlik olan devreden sonra çoğalma, yaşlılık devresiyle devam eden yaşam bedeni terk ederek toprak olur.

Yaşam , ne beden ne ruh ne de zihindir.Zihnimizin fiziksel gereksinimi yoktur.Bedenin ihtiyaçları ise bitmek bilmez.Yemek,barınma,uyku,vb..Zihnimiz bu ihtiyaçları yüklendiğinde asla doyuramıyacağımız zihinle karşılaşırız.Zihnin gereksinimi gerçek olmayan gereksinimdir. Zihin bedene zorbalık yapmaya başlar.Gereksinim zihinden geldiğinde yargıyı ve bilgi birikimini de getirir.Zihni korku, ruhu sevgi besler.

Zihnimizin kendini bulması çok uzun zaman gerektirir. Kendimizi güvende hissettiren ,öykülerimize tutunmaktan vazgeçtiğimizde, ne olduğumuz ile ilgili bir anlayışa kavuşuruz. Biz dünyaya gelirken varolan inançları nasıl yüklemiş, kendi inançlarımız gibi yaşadığımızı farkederiz.İçimizdeki sevgiyi elde etmede bize kurulan tuzaklardan kurtulduğumuzda ,bütün gereksinmelerimizi karşılayacak iç sevgiyi yakaladığımızda mutluluğu buluruz.Özde sevgi ,zihin ve bedenden ayrı yaşamımızı yöneten düşten özgürleşme savaşıdır. Bu savaş, öfke ,kıskançlık, hasetlik, vb. parazitlere karşıdır.Bunlara karşı çok hızlı çalışma gerekir ,hoşlandıkları korku ve dramdır.Özde sevgi ,kendi sevgimizdir..Ağaçtan , kuştan , çiçekten , gökyüzünden , denizden , rüzgardan ve herşeyden bize akan sevgiyi duyumsamak , sevginin gücüdür ve kendimizi yanlız hissettirmeyen doluluktur.

Zihnin ,ruhun, biz olmadığını kavradığımızda bedeni ayakta tutan bir gücün varlığını anlarız.Bu güç olmazsa beden yıkılır , düşler hiçliğe karışırdı .Herbirimiz yaşamız.

Yaşamı hissederek keşfetme savaşında güneşin sıcaklığı üzerimizde olsun....Sevgiyle.