Zehir zemberek içtiğim suyun tadında aradım seni. Hayatıma kelepçe vurulmuş. Gelişinde sevdiğim her zerreni giderken izlemenin acısı büyüyordu içimde. Dışım içim olmuştu bugün..

Şimdi hangi feryat kurtarır ölümün elinden bizi ? Yok olmaya yüz tutmuş tarihin o gizli sayfalarına terk edildik. Ne sen açıp bakacaksın kokusunu hatırlamadığın bir anının paslanmış yüzüne, ne benim yeniden başlayacak yarına gücüm kalacak seni sevmek için..

Sevmek gitmenin en yalnız haliydi. Kazanmak ve kaybetmek adına yazdığım her cümlede seni ararken ellerim yüzümü kapatır halde buldum kendimi. En büyük yenilgimdin. Bilemezdik birbirimizi tamamlayan her şeyin bizi ayıran en kesin taraflarında hapsolduğumuzu. Sonu yoktu. En başında..

Sevdiğim. Seni unuttuğum her an çektiğim acı kadar nefret ettim bu dünyadan. Yerine koyduğum her yüz beni senden uzaklaştırıp kendime yabancı etti bu hayatı. Karanlığın her çıkışı sana artık. Bu şehrin sokaklarında sen yoksun. Biz yokuz. Bizden kalan her hayal cam gibi kırık yerde.

Dik durursun ama ya diz çökmüşsen ?