Ebedi yolculuğa uğurladığın karın ise eğer,
Kalbinde çöreklenmiştir dağılmaz ağrılar.

Benliğini geleceğe dair kocaman bir umutsuzluk sarar.
Ev de artık ne sıcak aş, ne de gülümseyen eş var.

Gelmez olur o gidince dostlar ve misafirler.
Kaldığın ev olur dört duvarlı soğuk bir yer.

Sokakta karşılaşınca selam verir hal hatır sorar.
AMA Yoktur eskisi gibi gelip gidecek komşular

Artık alışmalısın dostum!
Baktığın aynalarda yalnız bir adam var
VE dışarıdan görünende bu, yalan söylemiyor aynalar.

Kolaysa kaybettiğini bul,
İnsanların bakışı sana“dul” olur “dul”.
Mutfakta seni bekler birikmiş bulaşıklar
Çamaşır makinesinde serilmeyi bekleyen,
Renkleri birbirine karışmış çamaşırlar

Aklına gelir bir bir o hayattayken unuttuğun özel günler;
Ama nafile artık almak istesen de kimsesizdir hediyeler.

Ebede uğurladığın karın ise eğer
Burnunda tüter leylak kokulu gül teni
Tutmak istersin ama yoktur artık sana uzanan eli

Zaman zaman kızdırsa da sözleri
İstesen de duyamazsın yüzüne vuran o ılık nefesi
Ve sevgilim diyen o yumuşacık sesi

Yıllarca aynı yastığa baş koymuşsan eğer
Anlarsın ki yaşam onunla güzelmiş meğer

Oysa kaybetmeden bilmek gerek değer
Seni seviyorum diyebilmek dünyaları eder.

Eğer evinde varsa öyle biri,
Yaşam senin için bu akşamdan değişmeli
Gidince eve,
Gülümseyerek söylemelisin sevdiğini
Fiyatı ne bunun?
Ne kadar sürede söylenir ki?
Kaç gram eder?
Alt tarafı iki kelime…
Bundan erkeklik ne kaybeder.
Mutlu bir beraberlik için ise,
İnsan epey bir yol kat eder.
Yanındayken “Seni seviyorum” diyebilseydin eğer…