Sensiz güne yorgun uyanıyorum.
Al yorgunluğumu diye seni bekliyorum.
Her yeni güne senle başlayıp senle bitiriyorum.
Ne zaman sevdim seni,beni dünyadan koparan bakışlarına ne zaman vuruldum,hatırlamıyorum.
Ne kadar özelsin,değerlisin bende.Öyle derinden yaşadım ki,hissettim ki seni bilemezsin.
Ama gitmeliydim..
Bu sözü ne o gün ne de bugün hiç sevmedim.Benim aşkımda ’ama’ diye başlayan cümleler olmamalıydı,benim yüzümden oldu.
Ve gittim sevgilim,
Her adımda can çekişerek gittim..
Oysaki;
Dört mevsimi aynı anda yaşıyordum yanında,
Hem dişiydim hem çocuk kadar masumdum sana.
Kollarının arasında bu yüzden titriyordum,
İliklerime kadar sen,sen ve yine seni yaşıyordum.
Şehir havasında,yakamozda,toprak kokusunda sevdim seni sevgilim.
Mutluluğun sessizlikle seviştiği o yerde;
Gözlerim gözlerine kimseye bakmadığı gibi bakarken,
Adın ruhumda ben olmuşken,
’Seni seviyorum,seni seviyorum’ diye yüreğim haykırırken,
Biz için savaşmak yerine fitursuzca gittim sevgilim.
Gün batımında sahilde oturuyorum.Az sonra yağmur yağacak.
Deniz, narin narin sevdiğine kur yapar gibi dalgalanıyor.Bense pişmanlıklarımla seni düşünüyorum.
Bunu bize neden yaptığımı soruyorum?Serzeniş sanma sakın,hatayı kendimde arıyorum.Korkularını yok eden cesur insanlardan olamadım hiç.
Öfkeyle ’sırf bu yüzden mi terk ettin sevdiğini’ diyorum,
susuyorum.
Gözyaşlarımın hızıyla yağmurun hızı dans ederken,
Her geceyi sensiz ve bensiz zamanlara taşırken,
Aşk,volkan gibi patlamaya hazır beklerken,
susuyorum.
Bunları kendime bile ilk kez itiraf edebiliyorum.
Hem üşüyorum hem yanıyorum.
Tek gerçek;
Vazgeçemedim,seni sevmekten kendimi alıkoyamadım.
Kaç gece sabahı ettim gözlerimi kapamadan,
Sadece sendin benliğimi bu denli sarıp sarmalayan.
Çok uzaklarda olmak ister gibi,
Seni diledim,seni istedim hep sevgili..
Ben affedememişken,ne olur ne olur sen affet beni.
Müebbet bir mahkum kadar hapsindeyim şimdi..
YASEMİN ÇETİNTAŞ