Ağlamam gerekiyordu fakat hangi dilde hangi tonda hangi gözümden akmalıydı ilk yaş yada kalpden mi ağlamam gerekirdi.Her neyse gönülden ilk yaş düştü ve ilk yaş düşerken kendi yansımamı izliyordum derme çatma bir aynada.Neden gözümden yaş akmıyordu.Yoksa ağlayan ben değil miydim?Oysa ağlayan bendim bunu ilklerime kadar bütün bedenimde hissediyordum.Evet anlamaya başlıyordum.Beden dilim gibi iki çift hainde bana ihanet ediyordu ve bu ihanet yansımama baktığım sürece devam edip büyüdü büyüdü sonra dilimin yüreğimden gelen sözleri yansımama kustuğu sırada aklım kendilerince saçma olan bu yönetime son vermeye kalktılar ve ne yazık ki başarılı oldular.Şimdi ben kaç sene geri gidecektim.Zaten yürek ve dilden oluşan rejimde sona ermişti."Şimdi nasıl biri olacaktım" dediğim sırada gözlerim devreye girdi ve aklımdan geçen düşünceleri o kadar sade ve anlaşılır bir şekilde tercüme ediyordu ki:"Biz hain değildik,biz hainliğe karşı çıkan sendik."