3
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1011
Okunma
Hüznüm bir kamu morgunda işe başladı.Ölülerle avuttum yalnızlığımı.Ses vermeselerde,dinlemeselerde soğuk ve donuk olmaları avuturdu beni.Sessizliğin içinde kaybolurdu hüznüm.soğuk,donuk ve bir o kadar da çaresizdi bedenim.
Tıpkı kamu morgunda başlayan hüznüm gibi bedenimde kaybolur,düşüncelere gömülüp kendimi unutur olmuştum.
Artık yaşlanmak,ölmek ya da seni tekrar okşayamamak değil di korkum.
Nefesini soluduğun yerlerde,senin soluduğun havayı soluyamamaktı tek korkum.
Seni tıpasını sıkıca kapadığım ,içini hüznümün şiirleriyle doldurduğum şişelere hapsedip attım nehirlere.Buluşsun,buluşsun nice aşıkların geceleri öfke ve nefret kustuğu denizlere....
EMİNE KURT/RİZE-TRABZON
Cevap Yaz