Gecenin karanlığını yırtan sesin çığlığıyla ürperdi Abraham.
Saat 24:00’e yaklaşmış masasının üstündeki eski yazıların çevrilmesi henüz bitmemişti.
Gözleri neredeyse kapanmak üzereyken tekrar o çığlıkla bedeni sarsıldı.
O ses nereden geliyor diye aklına ardı ardına sorular sordu.
Tam o sırada eski yazıların bulunduğu bir sayfa yerden havalanıp Abraham’ın
gözlerine kapandı.
Asıl herşey şimdi başlıyordu.


Kötülük uyandı.
Sağın soluna kaçtığı bir zihin kaosu ölümünde
kağıttan yiyicilerin ayini salınıvermişti duvarların içinde bekleyen luciferle.


Ölü bebeklerin dirilişi yer ve göğ arasında saklı tutulan
kabus evinde yavaş yavaş başlamıştı.
Bebekler insan etiyle yaşama geri dönüyorlardı.


Abraham gözlerinden eski yazığı çektiğinde
herşeyin eskimiş olduğunu gördü.
Neler oluyor diye kendini düşünmekten alıkoyamadı.



Elini cep telefonunu almak için uzattığında
onunda toprak yığınına döndüğünü farketti.



Sessizlik içinde sessizlik vaktiydi.
Karanlık tüm haşmetiyle geçiş yapmıştı insanların tarafına.


Yetişkin bedenlerin yiğilme vaktinde baş rol oyuncuları bebeklerdi.
Abraham bunu anladığında gece hükmünü yazmış olacaktı.
Gerekli olan günahsız bir beden içinde yaşayan ruhtu.



_____Tanrı herşey demekti._____