Yorgunum çocuk hem sensizlikten hem de yarım atan adımlarımdan. Bir türlü tutturamadık şu türküyü dilimizden. Bir tutturamadık şu şutu kız kulesinin yamacına doğru. Her an mı özlersin dokunmadığını her an mı sorarsın her nefes alış anını birilerine. Kayıp mı dersin geçen zamanımıza,ben kader çoktan dedim ama sen ne dedin be canımın içi? Hiç mi kayıp oluşumu izlemedin gözlerinde , bir yıldız çizememişken göz bebeklerine. Seni sarı papatyalara boğmak isteyen ellerim ,bomboş üşüyor soğuklarda. Öznem yok isimsizim sokaklarında. Kaldırım taşlarına dönen yüreğime her gün bir adım daha yaklaşıyorken adımların, artık duyamıyorum adım seslerini. Hiç mi sevmedin güzel gözlüm kan ağlayıp parçalanırken içim.Ben gitmek için hep bir yol ararken hep sen çıktın sokaklarıma,yollarıma. Ölüm iki dudağımın arasına bakarken, hep mi engel oldu gözlerin senin ?
Ağlama üzülme sakın. Seni üzmesinler sakın. Keşke her şeyi yoluna koyabilecek kadar gücüm olsaydı seni her çıkışta görürdüm o kaldırımlarda. Kaldırımlar belki adımızı biliyordur. Sakın sevme beni,nolur sevme ben seni böyle çok güzel ve çok masum sevdim. Sakın da şaşırtma birilerini aşığım diye hep biliyordum sen hiç sevmedin beni. Ama tek isteğim ne biliyor musun o güzel kumral saçların varya hani bir de gülüyorsun yandan gamzeli,onu çalmasınlar senden. Yakmasınlar seni kuytu köşelerde. Yanmasın geceleri kalbin huzursuzca ve isyan edercesine hayata. Sakın unutma bu sözlerimi. Belki bir kız sevmişti dersin torunlarına ailene arkadaşlarına ama o kadar kalabalıkta bile diyemediğimi lütfen sen de seni sevecek kadına de. “Seni seviyorum.”