İnsan,
Giderken geride bıraktıklarına yanar hep
Bir tek,
Ölüme giderken yandığı kendisidir.

Bitmez bir yangın yeridir ölüm,
Hele şerefsizken ölürsen!

İnsan denen varlık,
Bilmecedir hem başka gözlerde,
Hem kendi gözünde...

Ta ki ölüm gözlere çökende ayıkır,
Çözer tüm bilmeceleri ama nafile
Zaman kalmamıştır kendini dinlemeye
hele ki dinletmeye...

Giderken ölümdür dedik zor olan
Her gidiş ölüm olarak bilinir
Aslında her gidiş ölüm değildir
ölümden bir nüktedir biline...

Bilinede giden gittiğiyle övüne...

Kalan?!
Ya kalana ne olacak
Kalmakta bir gidiştir aslında,
Gidene koşamamkta ters yöne gitmek gibidir
Ölümdür velhasılı kalmakta gitmekte

Giden gitsin
Kalan gitsin...

Ölüm buysa eğer
Doğum yoktur bilinsin...

Giderken,
İnsan özlemlerle dolar
Körün renklere olan özlemi gibi,
Bir yüze dokunarak tanımaya çalışmanın zorluğu gibi...

Gitmeler o an değil
Giderken oturur yüreğe
Daha bir adım ayağa düşmemeişken.

Gitmek,
Geridekini yok saymaksa eğer
Kalana sormalı yokluk yakarmı?

Yakıyorsa eğer yokluk
Bil ki gidende yanacak,
Yokluk gölün
Yoğurtsuz mayası...

Giderken susyorsa insan
Anlaşılmadığından yakınıyor demektir

Bir ses düşür gövdeme
Sars beni...

Sonra git,
Anlamadıysam seni...

Giderken gölgenide al bari
Bileyim ki yakan güneştir beni...