Bir şeyler ters gidiyordu..
Anlayamadığım bir şey vardı bu duygunun içinde. Sevdadan yarım ölçek, aşktan bir okka. Birine anlatsam bunları çözüm üretebilir miydi? Dağa sorsam yarılır suya sorsam durulur muydu? Bu düşüncelerle yazıyorum bu kelimeleri şu an. Çok garip değil mi karşındaki insanın size değer verip vermediğini asla bilmemek. Bilememek. Şu sıralar öyle bir durum var başımda. Yazarak konuşmamda sıkıntı yok her şey olağan beklide haddinden fazla olağan. Ama görünce neden işler terse sarar ki? Konuşamıyorum, anlatamıyorum.. O bunlardan habersiz okursa belki haberi olur. Bu da bir ihtimalden öteye geçmiyor şimdilik. O ihtimal ki beni bunu yazmaya sevketti. O ihtimal ki yazarken ellerimi titretti. Başta da söyledim bir şeyler ters gidiyor onunla ilgili. Kalbim daha hızlı çarpıyor görünce. Rüzgar bir başka esiyor. Su bir başka. Ekmek bir başka. Ama onun bundan haberi var mı bilmiyorum. Vurgun yemiş sandalım şimdi denize küsmüş ama denizden de vazgeçemeyen. Bir çare var; nasip demişler adına. Elimde o kaldı sadece. Ama çabalamadan da sadece nasip deyip kenara çekilmekte akıl karı değil kanımca. Şaka gelecek ama elimde telefonunun numarası bile yok. Onun telefonu derken bile mutlu olan bende numarası yok. Çok büyütülecek bir şey değil belki ama duygular kaplayınca beşer-i vücudu insan mantığın dışına değil en dışına çıkıyor. Duygu karmaşasası içinde yazdığım bu satırları umarım okursun. Kim bilir belki o zaman kelimelerinle kalbime dokunursun. Şaçlarında şiirler eskitmeye hazırım ben.. Sen yeter ki şiir olmayı kabul et.
Milyonkere Ayten şiirini çok seversin sen. Hani insanın Ayten olası geliyor derdin. Bilmiyorsun ki sende bende milyonkare’sin. Ben öyle pek bilmem büyük sayıları ama milyonkere Ayten’i de geçmişsin bende. Bunu şimdi bende yeni öğrendim.
Milyonkarem..
Onyüzbin boluncuğum..
Gel de mavi olalım senle..
Gel de meydan okuyalım sevdamızla eşref-i mahlukata..
Gel de bir daha hiç gelmeyelim kendimize..
Sen gel de can bedenden giderken utansın..