kayboluyorum seni ararken
nerede olduğumu bilmiyorum
sağımda cemal süreya
solumda edip cansever ,kim bu abiler
biraz ileri gidiyorum ahmet arif onun karşı sokağında nazım hikmet diye biri
burada duramıyorum dedim ya kayboldum korkuyorum
koşuyorum oradan haydar ergülen durduyor beni
mavi geçti diyor buradan tam da şuradan bende gidiyorum oradan, şuradan dediği yere
gidiyorum gidiyorum varamıyorum en sonunda kolumda biri tutuyor beni cahit zarifoğluymuş adı sonra öğreniyorum
kuşlara takılıp gidiyor aklım diyor benimde aklımı götürüyor gökyüzüne kaldırıyorum kafamı
görüyorum o tanrısal rengi tam da dalıp gitmişken sabahattin ali geliyor dokunuyor sırtıma
’dünyada hayatın tek bir manası varsa o da sevmektir diyor’ iyice karışıyor kafam
dalıp gitmişliğimle yetinmiyorum üstünde bende gidiyorum oradan turgut uyar görüyor beni
sanırım uzaktan izlemiş göğe baktığım hallerimi
’’herkes uyusun siz uyumayın’ diyor haklısın diyorum
korkum azalıyor sanki ve bir den kendimi en başta buluyorum
hepsi bir arada toplanmış gökyüzne bakıyorlar sanki benden birşey söylememi bekliyorlar
bir mısra var borcum var sanki onlara
kıramamıyorum kırılan hayallere mısra bırakıyorum
’gökyüzü ne de güzelsin öyle
yaşam gibisin
bir gün siyah
bir gün mavi
göküyüz ne de güzelsin öyle
bir gün güneş
bir gün ay
göküyüzü ne de güzelsin öyle
bir gün varsın
bir gün yoksun ’