dışarıda buz gibi bir hava... ne şanslıyım ki başımı sokacak bir evim var. ya olmayanlar... kim bilir ne yapıyorlar?
her taraf bembeyaz olmuş. nasıl bir tipidir bu? okullar tatil olmuş, çocuklarda bir heyecan bir heyecan... çalışmak zorunda olanlarda ise "yollar kapanır mı acaba, işe nasıl gideceğim?" telaşı. küçük heyecanlar, küçük telaşlar... biraz sonra mışıl mışıl uyuyacaklar sıcacık yataklarında. ya yatacak yeri olmayanlar... "ne yaparsam, nereye gidersem donarak ölmem" hesabı yapıyorlar. büyük telaş, büyük korku, büyük isyan... haksızlık...
karın yağışını sıcak bir yerden seyretmek kadar keyifli bir şey yok. hele de eline sıcak çikolata aldın mı, değmeyin keyfine. oturursun camın kenarına, karın yağışını, etrafı beyaza boyayışını seyredersin. dışarı çıkman gerekmese diye umut edersin. bakkala bile gitmen gerekse, ertelersin. bu soğuk havada nasıl dışarı çıkacaksın ki? peki ya dışarıda olanlar... karın altında kalmış, donmak üzere olan vücutları... sıcaklığın ne olduğunu unutmuş bedenleri...
çok mutlu olabilirsin hayatta. her şeyin tam, tüm sevdiklerin yanında olabilir. dertlerin, sıkıntıların sadece küçük şeylerden ibaret olabilir. ancak önemli olan kendini başkalarının yerine koyabilmektir. senin dışındaki insanların neler hissettiğini, neler yaşadığını merak etmektir aslolan. onlar için bir şeyler yapmayı düşünmektir, hatta yapmaktır. işte bu bir insanı iyi yapar. iyi olmak istiyorsa tabiî...