Yolumdan geçen bir yolcu değildin sen,
Kader defterini açıp resmini çizdiğim.
Hayatıma ruh-u âlemde girmedin sen,
Varlığını hissettiğim an kendimden geçtiğim…

Bir hayat hikâyesi sahneliyorduk hepimiz. Ne ön provalarımız vardı ne de sahne numaralarımızın yazdığı defterimiz. Hangimiz perdenin ne zaman kapanacağını biliyordu ki? Ya da hangimiz kısa bir çay molasının saatini? Hangi karakterin yedeği vardı ya da bu piyesten ders çıkaracak kaç seyirci? Kaç alkış tükendi bir oyunun sonunda yahut kaç gözyaşı pes etti? Afiş asmış mıydık ki biz oraya, buraya? Kaç kişi tanıyordu seni, beni?
Hatalara meyilliydi yüreğim, gerçek aşkın imkânsızlarda saklı olduğunu bilirdi. Seni sevdikçe ahmak olasım geldi, seni sevdikçe haritadaki mayınların üstüne basasım. Seni sevdikçe unutmak istedim gerçeği, seni sevdikçe engel olamadım eksilişime kendimden.
Şimdi yasakladım kendime insan yüzü görmeyi. Yasakladım, yemeyi içmeyi. Düşünme yetimi yitirmek istediğim apaçık. Çünkü orda sen varsın, çünkü düşüncelerimde anıların. Düşünme yetimi yitirmek istediğim apaçık. Çünkü sadece düşlerimde can buluyor varlığın.
Yasakların yeterlimi benden vazgeçmene. Kurulmuş düzeninin yıkılma korkusu daha mı çok acıtıyordu canını bensizlikten? Seni benden çok sevecek birini bulduğun an düşünmeden çek git demiştin… Ya canımı senden daha çok yakacak biri daha var mıdır sevgili? Her gün bıkmadan bana adımı hatırlatacak bir yürekli… Var mıdır?
Ya sen bulabilecek misin sana benim gibi tapan birini? Bulabilecek misin adını unutacak kadar seveni?
Ya sen unutabilecek misin beni. Dudakların gülümsemelerine isyan çıkarmayacak mı hiç? Ellerin titreyecek mi yorganı başına kadar çekip kendine kapanmak istediğinde? Unutabilecek misin şarkı söylediğimiz günleri şehirlerin uzağında? Silebilecek misin bu aşkın anılarını? Ellerin kaldırabilecek mi kaybolan avuçlarımın boşluğunu?
Belki unutacaksın sahil boyu yürüyüşlerimizi. Belki unutacaksın benim için hazırladığın kahveleri. Belki unutacaksın bir reklâm filmine kahkahalar kopardığımız günleri.
Unutacaksın tutamadığım gözyaşlarımı. Unutabileceksin…
Ama unutamayacağın bir şey var sevgili. Seni öptüğüm günleri unutamayacaksın. İçimden kopan sevdanın dudaklarına dokunan alevini unutamayacaksın. O kor alevin yürek yanmasına çare bulamayacaksın. Unutmaya ömrün yetmeyecek çünkü kimse seni benim gibi öpemeyecek. Çünkü kimse dünyanın orda döndüğünü keşfedemeyecek. Ve sen bendeki yaşama hevesini başka hiçbir dudakta bulamayacaksın.
Aramaya kalkma yoksa ömrün hayatsız kadınlarda tükenecek…