Sorgular oldum iyiden iyiye yaşam denilen karmaşayı. Zaten iç hesaplaşmaları yoğun, farkın dalıkları sarsıcı bir insandım. Daha da yoğunlaştım ölüm ve yaşam kavramlarının sonsuz kardeşliğine. An geliyor –ki özleminin damarlarımı yırtıp, kalbimi durduracağını düşündüğüm dakikalar- bir harabenin asla eski haline gelmeyecek kırık bir taşı oluyorum. Buz gibi ölüm kokuyor hava. Kanım donuyor bitişlerin sancısından. Sensizliğe, ölüme, kendi içimde bir kimsesizliğe teslim oluyorum. İçimde volkanlar patlayıp lavlar sımsıcak acılara dönüşüp yakarken, bana yakıştırılmayan sessizliğimi kuşanıyorum. Paylaşmak, özümün parçalanmasını anlatmak, rüzgarın yel değirmenleriyle savaşı kadar çaresiz görünüyor gözüme. Kabuğuma çekilip kendime dönüyorum sessizce…
İnanılmaz geliyor ama, sensizliğe rağmen sürüyor yaşam. Mevsimler kısır bir döngünün içinde ardarda gelip, katması gerekenleri evrene katıp çekiliyorlar yaşamımdan. İlkbahar ilk defa bu kadar acımasızdı bu yıl. Seni, ruhumun yarısını, gözümün yaşına bakmadan söktü aldı kollarımdan. Yaz, sanki sen varmışsın gibi alevden elbisesini kuşanıp geldi sonra. Ve sonbaharda sıra. Zaten hiç şaşmazlar ki sıralarını. Funda’nın yüreğindeki yangın onların umurlarında mı?
Bilirsin günlük yaşarım ben. Anı yaşarım. Yaşadığım günün tekrarı yok biliyorum. Daha da fazla dört elle sarılmam gerektiğini öğrettin annem bana. Yapmak istediğim her şey için yarının çok geç olabileceğini çok iyi biliyorum. Buz gibi ölüm kokan hastane odası hep gözümün önünde. Anne sıcaklığına yakışmayan, soğuyan bedenin…Açılmayan gözlerin kabusum oluyor, kimi zamanlar... Ah annem, bak yazarken bile nasıl dağılıyorum. Ruhum gibi kelimelerim de darmadağın.
Halbuki sana güzel şeyler de söylemek istiyordum. Hani o yumuk ellerinle “güzel” işareti yaptığın (ne yazık ki söyleyemediğin) günlerdeki gibiyim dış penceremde. Sevdiğin gibi giyiniyorum, yüzümde ve bedenimde renkler dansediyor. Alacalı ve ışıltılı bir aynada bakıyorum hala gözlerime. Oysa bir hüzün gizli pırıltıların tam göbeğinde. Bir ben görüyorum onu, bir de sen. Ama o hüzün pırıltısının önderliğinde, kendi içinde akıp gidiyor yaşam denilen bilmece…
Ö – Z – L – E – M – E – K …Bak bu kelimenin her harfine yalnız sana dair anlamlar yükledim annem. Çaresizce özlemenin anlamısın. Bir tarafta yaşama delice tutkun yanım, bir tarafta sana kavuşmanın özlemiyle yanıp tutuşan bir kadın…Gülüşlerine kilitli düşlere uyanıyorum her hayalde. Biliyorum anne kokun yeniden dolacak ciğerlerime, göğsüne yaslanıp doya doya içime çekeceğim gönlümce. Biliyorum pamuk ellerine yeniden değecek dudaklarım. Ben senin yavrunum. Canından kopan canım. Belirsiz bir zamanda, ama kavuşmalara yazgılı bir mekanda geleceğim sana…Rahat uyu canım annem dualarımla yoldaş olduğum yeni dünyanda…